Dagje Hohhot en grensplaats Erlian

Door de verschillende tijdzones hebben we hier en daar de verkeerde datum gehanteerd. We hopen nu weer bij te zijn. Op dit moment 4 April lopen wij 6 uur voor.

Vrijdag 30 maart

Om 7.15 uur precies komt de trein aan in Hohhot. We blijven daar een dag over om s’avonds weer verder te reizen richting Mongolie. Weer staat er een poppetje namens MEVO reizen om ons op te vangen.
Een alleraardigste dame die ons alvast de trein kaartjes voor vanavond overhandigd en het e.e.a verteld over hoe het hier werkt met trein.
De grote tassen kunnen we bij de bagageopslag kwijt.
Op de uitnodiging een kopje koffie of thee met ons te drinken gaat ze beleefd niet in. Ze moet naar haar werk. Lopen wij wel met z’n tweeen naar de Mac voor een kopje koffie en wifi check.
We zijn nog op zoek geweest naar postzegels. Helaas. We gaan het niet waar maken om vanuit elk land een kaartje naar de jeugd te sturen.
En dan ik, Huub, ook nog naar de kapper geweest. Nette kapper, jonge jongen die begon met haren wassen en er ruim een half uur mee bezig is geweest. Ja dan krijg je de indruk dat je weer behoorlijk in de haren zit! En dat voor de prijs 2.80 euro. We hebben het maar afgerond naar 3 euro.
We nemen rustig de tijd. En gaan dan op zoek naar een ATM. De geldautomaat. Niet vanzelfsprekend maar uiteindelijk lukt het ons dat ook weer. Met handen en voeten komen we zo een heel eind.
Gewoon wat rondlummelen in een stad die bruist. Chinese wijk, straat met alleen maar apothekers, straat met alleen maar schoenen maar ook hyper moderne gebouwen.
En af en toe koffie, thee of iets anders. We werken aan de verslagen en genieten als er, vooral meisjes, een poging doen om Engels te praten. Af en toe mogen we op een foto samen met de eigenaar van het toestel. We blijven hier wel opvallen.
Op tijd terug naar het station. Waar we ons aansluiten bij de wachtende menigte. We gaan voor het derde deel van de reis.
Nu een coupe voor ons tweeen. Heerlijk rustig en we kunnen ons echt even installeren. We hebben het idee dat we in het personeel gedeelte van de trein zitten. We reizen deze dagen 1e klas en daar genieten we volop van. Of het aan de eerste klas ligt weten we niet maar het personeel op deze trein is alleraardigst. Ze spreken geen woord over de grens (al gaan ze die waarschijnlijk wekelijks over!) een andere reden zou kunnen zijn dat wij een van de weinigen zijn die 2 dagen in deze trein zullen verblijven.
Zo’n dag in de stad is vermoeiend maar heeft ook charmes.
Op naar de volgende dag in diepe slaap. Het slaapt steeds beter in de trein. Een nadeel hier, geen stroom om onze spullen op te laden, maar zo leren we ook weer eens de (oude) krant of nieuw boek te lezen

Zaterdag 31 maart

En dan staan we stil. Het is rond 7 uur s’morgens en het is verdacht rustig. We hebben eigenlijk geen idee. Dan is het toch even kijken en proberen erachter te komen hoe en wat nu.
Achteraf blijkt dat we ook hier in Erlian, de grensplaats tussen China en Mongolie een dag over hebben. We hadden gedacht meteen door te reizen naar Ulan Batar maar dat is dus een misvatting. Wat nu?
Een allervriendelijkste begeleider maakt met behulp van zijn telefoon en vertaal programma duidelijk dat de trein vanmiddag weer vertrekt. Wij kunnen wel gaan lunchen schrijft hij via de telefoon. Hij brengt ons van het rangeerterrein naar een poort waar we de stad in kunnen. De coupe hebben ze afgesloten zodat de zware tassen daar kunnen blijven staan. Helemaal goed geregeld. Toch mooi dat je zo de gelegenheid krijgt weer een andere stad te bezoeken waar we niet op hadden geteld!
De stad is groots, weids, ruim. Een beetje zoals wij een oostblok stad zouden kunnen voorstellen. Een helder idee brengt ons naar een van de verrassend vele megahotels en hotelletjes die er zijn.
We komen terecht in een vervallen hotel waar de laatste 20 jaar waarschijnlijk niks meer aan de diverse kamers is gedaan als alleen schone lakens en handdoeken verwisselen. Na drie dagen lopen, treinen en zweten is een koninkrijk voor een douche wel aan de hoge kant maar voor 6 euro hebben we een kamer voor een paar uur.
De dame aan de receptie keek wel heel verwonderd. Mogelijk zaten we wat gebruik, van de kamer, niet op dezelfde golflengte! We nemen het ervan en genieten met volle teugen van een heerlijke douche en een lekker groot bed.
Daarna de stad in. We eten bij een klein restaurantje en laten zomaar iets komen. Het blijkt een goede keus te zijn. Heerlijke rijst met ei en wat groente erdoor. Het valt wonderwel goed maar ook nu is het weer veel te veel. Blijkt het ook nog een afhaal Chinees te zijn. Als ze ziet dat we het niet op kunnen komt ze met een bakje aan en pakt het voor ons in. We nemen het met graagte mee. Evenals de hele kleine mandarijntjes die we op de markt kopen. Bij terugkomst, we hadden er niet direct naar gevraagd, blijken ze ook nog wifi te hebben. Mail bijwerken, feuten en deze keer lukt het plaatsten van het verslag wel.
Perfecte dag en tegen 15.00 uur zijn we weer bij het station om in te schepen voor de volgende reis. Weer de rugzak en tas door de scan. En nu komt het niet goed. Inderdaad, ik heb mijn Zwitsers mes erin zitten. Alle dagen al, maar nu moet het eruit. Moeilijk, moeilijk. Paspoort, nogmaals controleren praten, praten. Als ze het in willen nemen vraag ik het terug en breek het grootste lemmet eraf. Wat schetst mijn verbazing als ik het dan weer terugkrijg en wel mee mag nemen.
Na in totaal 6x een blik in het paspoort door deze en gene en nogmaals alles door de scan aan de Mongoolse kant kunnen we naar de trein.
We worden onthaald als oude bekenden en vinden onze spullen weer terug in onze eigen coupe. Dan begint het lange wachten.
Om 17.00 uur vertrekken we. Rijden 2 km en staan dan voor weer een controle. De grens China Mongolie. Paspoort wordt weer meegenomen, papiertjes invullen. Zij nemen er ruim de tijd voor. Wat rest is overgave.
Inmiddels zijn we in slaap gevallen. Wakker worden we van het gaan rijden van de trein. Verbaast kijken we op de klok. 22.00 uur. Ruim 5 uur wachten voordat alles is gecontroleerd. Het is dan ook een trein met een lengte van 15 rijtuigen. Bommetje vol en men neemt veel pakketten mee naar waar dan ook.
Van de ene kant wel jammer daar niet tussen te zitten. Drie hoog boven elkaar slapen, geen plaats voor al je spullen, twee wc per rijtuig en gesnurk, gerochel en gespuug (ja dat doen ze dan in een doosje!) dat missen we allemaal.
Maar……..met tweeën in een coupeetje heeft ook wel weer z’n voordelen. Lekker allebei beneden slapen, de rotzooi laten liggen, geen gesnurk en schone wc en wasgelegenheden.
We zijn bevoorrecht. Zo gaan we ook over naar de volgende dag.

Zondag 1 April