Beijing blijft verassen

Woensdag 27 Maart.

Het is dan ook zo rond 6.30 uur dat we wakker worden.
Langzamerhand komt alles weer op gang en als ik naar het bedje van de benedenbuurman kijk zie ik dat er nu een dame in ligt Alllemaal natuurlijk dezelfde dekens maar dat mag de pret niet drukken.
Het geluid van zo’n morgen wil je eigenlijk niet horen maar aangezien we geen radio 1 op kunnen zetten zijn we verplicht naar het gerochel en gespuug te luisteren dat zowel mannen als vrouwen doen. Niet echt lekker wakker worden. Maar goed, ze nemen het niet mee naar huis, en ze lopen er niet mee in de zak. Maar het blijft een vreselijk onsmakelijk geluid.
Wat nu? We hebben wel koffie, nog wat crackers maar willen ook wel iets hartigs nemen. De hele rit door komen ze langs met fruit (hebben we wel gekocht) 2 peren en 2 mandarijnen voor 6 yuan. Niet om te zeggen een rib uit je lijf. Net 80 cent. Er zat overigens weinig smaak aan maar wel sappig.
We kijken eens in het restauratie rijtuig. Daar zit men “iets” te eten. Tja. honger maakt rauwe bonen zoet zullen we maar zeggen. We wagen het erop. Het ging er best in en we hebben geen negatieve gevolgen gehad. Gebakken eitje, salade met witte dressing, salade met ketjap dressing, een soepje met weinig smaak en een soort bapao brood waar we het eitje mee konden eten. Best lekker. Maar nu wel een rib uit het lijf. 25 yuan. Toch altijd nog ruim gerekend 2.50 euro.
De trein hobbelt voort. We nemen aan dat er een andere machinist op is gekomen, maar het horten en stoten blijft. Dus zal het aan het materieel liggen. Ik zou het graag eens proberen of ik het nog in de vinger zou hebben .
Onderweg zien we ook hier en daar de in de heuvels ingegraven graven. Mooi dat we dat pas hebben gezien in de serie “ Dwars door China”. Er is een mevrouw die redelijk Engels spreekt. Ze heeft jaren in Canada gewoond maar is er al vele jaren weg. Zij kan af en toe wat vertellen. Toch leuk. Bv van die graven.
20 min te laat arriveren we in de hoofdstad van China. Beijing. Wat nu. Vanaf nu hebben we ons lot in handen gelegd van MEVO reizen. Een reis bureautje van 2 personen.
Het eerste waar ze voor ingehuurd zijn klopt in elk geval. Er staat iemand met een bordje Hubertus Johannes Geurts MEVO reizen. Die moeten we dus hebben. Hij loodst ons naar buiten, regelt alvast de kaartjes voor de treinreis van morgenavond naar Hohhot en zorgt voor de taxi. Prima dus.
Op naar het hotel. Een goede drie kwartier rijden in de drukte van de avondspits. Het is groot, het is druk, het is vieze lucht, het is overweldigend. We weten nog dat we 10 jaar geleden hier ook aankwamen en dezelfde indruk hadden. Hoe kunnen mensen hier toch leven. Het kan bijna niet anders als dat met in deze atmosfeer een paar gezonde jaren inlevert. De mondkapjes zijn echt geen overdaad.
Uiteindelijk komen we in een hotel het “ Park Vieuw Hotel” dat aan de achterkant van de "Verboden Stad “ ligt. We hebben onze kamer snel even in de puin gezet en lopen naar buiten. Ik ben net een boek aan het lezen “ Van Moskou naar Beijing” van Lex Niekel. Daar las ik het verhaal van zijn bezoek aan het “ Jingshan Park”. Daardoor wist ik dat het in de buurt lag en lopen we er nog even naartoe. Tegen het vallen van de duisternis is het er opmerkelijk stil. We klimmen naar boven naar de hoogste tempel van Beijing en krijgen zo een blik over de “ Verboden Stad”. Het is vanaf hier duidelijk te zien hoe groot het complex alles bij elkaar is. En dan te bedenken dat daarvoor ook nog een pleintje ligt waar 20 voetbalvelden op gemaakt kunnen worden. We maken wat foto’s, genieten van het uitzicht en knijpen elkaar maar eens in de arm. Daar staan we dan weer. Een paar van de menskes uit Vierlingsbeek. Op weg naar huis maar wel met de trein. De eerste kilometers zijn prima gegaan. De eerste week is prima gegaan. Hong Kong leuk, en nu hier tot slot in een restaurantje waar we net genoeg geld hebben om een hamburger met friet te nemen en een blikje cola. Tja contante betaling en we hadden willen pinnen op het station maar in alle haast en overdondering kwam het er niet van.
Terug naar het hotel. Waar is de pinautomaat? Nou ja duidelijk. Een kleine 10 minuten lopen. Geen probleem. Corrie herschikt de tassen en ik ga naar de pin automaat. Valt inderdaad wel mee. Niet zo ver. Maar is een plaatselijke automaat. Geen buitenlands kaarten. Wat nu? Terug naar het hotel en ik neem meerdere kaarten mee. Ze doen het allemaal niet en op goed geluk loop ik een paar blokken verder. Het is overigens heerlijk weer en een avondwandeling is geen straf, maar Corrie zit wel te wachten.
Maar………het gaat lukken. Bijna een kilometer verder. Pinautomaat die mijn kaartje heerlijk even inslikt, uitbetaald en weer naar buiten gooit. Wat kan een mens toch meer gelukkig maken op zo’n moment.
Terug naar het hotel, spullen inpakken, heerlijke douchen dan lekker naar bed. Voor google of facebook hoef je niet wakker te blijven. China wil er niks mee te maken hebben. De mail gaat nog net maar dan houdt het ook op. Voor ons ook. Genoeg geweest voor vandaag. We gaan naar

Donderdag 28 Maart.