Terug naar huis maar eerst...?

Woensdagmorgen. Het gaat er toch van komen. Ook ik voel het einde van mijn verblijf op Makumira naderen, maar ik krijg weinig tijd om erover na te denken. Gisteravond begon het al. Eerst naar Noud en Truus voor het informele afscheid. Heb het daar toch even moeilijk. Ze bieden me, samen met Ton, een heel leuk aandenken aan in de vorm van een plaquette waarop heel warme woorden staan. Vooral de reizen die ik met Ton heb gemaakt worden hier nog even in benadrukt. Waar heb ik dit aan verdiend? denk ik dan wel weer. Maar het is heerlijk om even overspoeld te worden door gedachten aan hetgeen er allemaal heeft plaatsgevonden. We hebben niet zo heel lang de tijd. We gaan nog even bij bouwondernemer Felix op de eet. Prachtig is het. Zij trots dat ze een mzungu over de vloer te eten krijgen, en ik ben heel erg vereerd met de uitnodiging. Het is de plaats waar we meestal de bouwmaterialen halen voor het project. Het is vanavond een avond dat er geen stroom is. Er wordt dan gekookt op gas en bij een stallantaarn eten we. Prima. 's Lands wijs 's lands eer. Ook het eten als zodanig. Mtori, een soort soep waar echt vanalles inzit, van banaan tot vlees. Dan ugli, het hoofdvoedsel van de Tanzaniaan. Een grote rijstbal waar je een stukje vanaf snijdt, op je bord met bruine bonen en spinazie, en eten maar. Ik kijk even rond naar mes en vork. De lepel daar was voor de soep, en nu? We eten met de vingers! Voor hen heel gewoon, maar voor mij is het wennen. Maar wel heerlijk gegeten. Rond 22.00 uur naar huis en gauw naar bed. Morgen is het vroeg dag. We gaan nl. geiten kopen op een speciale Masaï-markt die net iets boven Arusha wordt gehouden. Noud en Sjabani gaan mee. Drie uur later lopen we met 4 geiten, Masaï-schoenen, kanga en een paar kleine schoenjes weer naar de auto. We moeten naar huis. Vandaag, heeft Felix beloofd, worden de koeien die we afgelopen zondag bij de UTO farm hebben gekocht ook nog gebracht. Hierdoor komen we aan een even aantal koeien en geiten. Van ieder vier stuks. Een prachtige prestatie van iedereen die er aan meegeholpen en betaald heeft. Een eindresultaat om trots op te zijn.
De middag wordt ingevuld met het onthullen van het bord en het afscheid van de jongens met wie ik al die drie maanden gewerkt heb. Njao de timmerman, ziek (malaria) maar toch even gekomen, heeft een klein ouderlingenstoeltje gemaakt. Een stoeltje waar alleen, "de heer des huizes" op mag zitten en dat bij zijn dood overgaat naar de oudste zoon. Prachtig als je die betekenis dan uitgelegd krijgt door Ton. Dan volgt de onthulling van "het" bord. We hebben tenslotte met z'n allen voor zowel een koeien- als een geitenstal kunnen zorgen. De werkers hebben we, i.v.m. het afscheid van mij, iets extra's in de vorm van een fanta of cola voor nu, en een pak suiker voor thuis meegegeven. Ze gaan zeer tevreden naar huis. Het afscheid brengt bij iedereen wel iets teweeg. De verhoudingen waren goed en we hebben lekker samengewerkt. Voor Corrie krijg ik nog een paar kanga's mee. Voor ons is het de hele dag al rennen en dat verandert niet. We gaan ook nog een "galgenmaal" gebruiken bij de KIA lodge vlak bij het vliegveld. Maar de tijd dringt. We gaan er gezamenlijk naar toe. Noud, Truus, Ton, Charles en ikzelf. We genieten nog even van het heerlijke weer en een prachtige avond. Heerlijk eten en een laatste socio-talk. Het zijn zo'n beetje de laatste woorden die we spreken. Het doet best wel pijn, maar van de andere kant ben ik ook heel blij weer naar huis te kunnen. Het is mooi geweest. Het afscheid bij het vliegveld anderhalf uur later is dan toch wel een tranentrekker. Vooral Ton heeft het er heel moeilijk mee en laat dat ook blijken. De samenwerking met Ton en de reizen die we gemaakt hebben heeft natuurlijk ook een heel speciale band geschapen en dat was voor ons beiden heel duidelijk. Als het vliegtuig het luchtruim kiest, denk ik met weemoed terug aan de heel mooie tijd die ik hier gehad heb. Een prachtig land, bijzondere mensen, en heel veel kunnen doen in die drie maanden. Voorlopig krijg ik nog niet de kans er lang van te kunnen nagenieten. Morgen om 08.15 in Nederland en 's middags meteen naar de universiteit van Tilburg voor de uitreiking van de bul van onze dochter Sanne.
Kwaheri Warafiki
Huub

P.S. Omdat er nog het nodige te vertellen is, wil ik de site laten doorlopen tot oudjaarsdag 2004. Mochten er nog vragen zijn bij deze of gene. Stel ze gerust! Nu heb ik nog de mogelijkheid om die te beantwoorden.