“Even” Samuel naar huis brengen. Deel 2

“Even” Samuel naar huis brengen. Deel 2

Waar waren we gebleven. Op weg naar Kondoa. Een van de grotere plaatsen op de kaart. En... de rode weg op de kaart. Een bord met 10 km naar die plaats. ”Volgen,” zeggen we tegen elkaar zijn hup, een weggetje in. Eerst een paar kleine dorpjes met een paar huisjes. Op den duur zien we, ook door de duisternis, geen borden meer en geen echt goede weg meer. Tegen die tijd loopt het ook niet over van mensen, maar we hebben geluk. Een motorrijder weet ons te vertellen dat we op de verkeerde weg zitten. Geen probleem, volgens hem. “moja kwa moja.” Oftewel gewoon maar rechtdoor. Bij de moskee links en die weg volgen. Mag geen probleem zijn, denken we en volgen zijn aanwijzingen op. De moskee vinden we, en we gaan vervolgens moja kwa moja. Er gaat ergens iets fout. Er is een omleiding waar een weg omheenloopt. Of het daar verkeerd gegaan is weten we niet, maar twee uur later waren we nog aan het zoeken. De bewondering voor onze 4-wheel-drive neemt behoorlijk toe. We ploegen door bos, veld en alles wat we tegenkomen, maar geen weg meer. Tja wat dan. “Ik denk dat we hier onze ogen maar dichtdoen,” zegt Ton en ik ben het er roerend mee eens. We hebben ook weinig keus. We hebben géén keus. WE ZIJN VERDWAALD!!! De stoelen gaan achterover in de slaapstand en het blijkt dat ik binnen 2 minuten al in coma lag. Een paar keer wakker, maar al met al heb ik redelijk geslapen. Ton iets minder, maar daar is alle begrip voor. Ik vind dat hij zich kranig houdt. Net 70 jaar en nog als een jonge god.
We worden ook weer wakker. Zo rond een uur of vijf, het is nog stikdonker, maar we zijn wel wakker. Het ochtendgloren heeft ook wel iets en we genieten ondanks de situatie van een mooi schouwspel. De zon wint. Ondertussen hebben we eens even rondgelopen. Het nuttige met het aangename. Nuttig om te kijken of we ergens uit kunnen, prettig om de benen te strekken. We kunnen zo nergens uit. Dan toch maar naar een ander stuk rijden. Duidelijk, een ongeluk komt nooit alleen. Lekke band. Met behulp van een zakmes en een schakel van een spanband krijgen we uiteindelijk de band verwisseld. Dan... in de verte geluid. Mensen komen aanlopen. WE ZIJN GERED. De mensen hebben ons gisteravond al een poos in de gaten gehouden en ook nog een tijdje gevolgd. Totdat het te laat werd en ze begonnen te vrezen voor jagers of dieven. Vanmorgen zijn ze met enkelen weer naar ons op zoek gegaan en “gelukkig “ hebben ze ons gevonden. Handen schudden. Ton legt uit wat er gebeurd is en we worden via tal van kleine weggetjes naar hun dorp geleid. Hier en daar moet nog een versperring worden weggelegd, maar het gebeurt allemaal vol enthousiasme. Het dorp loopt helemaal uit om de mzungu te zien. Waarschijnlijk zijn wij de eerste voor velen. De kinderen staren ons met grote ogen aan, terwijl de volwassenen blij zijn een klein verzetje te hebben. We worden uitgenodigd om een kop chai te drinken. Zoete gemberthee die ons heerlijk smaakt. De chapati (droge pannenkoek) laten we liggen. Daarbij schort iets aan het vertrouwen. Na een goed half uur stappen we op. Het dorpshoofd en een van de mannen van het eerste uur begeleiden ons nog een stuk tot het volgende dorp en genieten zichtbaar. De thee was aangeboden, maar nu ze met tweeën zijn komt toch weer dat handje tevoorschijn. Schillingi? Ton geeft ze wat en ze zijn ook weer gelukkig. Door naar Kondoa. Nog goed 400 km te gaan over de hoofdweg. De deceptie is groot als ook deze hoofweg bestaat uit een hobbelige zandbordweg waar geen eind aan komt. Tot overmaat van ramp rijden we nogmaals lek. De “fundie” van dienst, de bandenmaker krijgt hem ter plekke niet gemaakt en Ton gaat met band en al in een daladala. Ik blijf bij de auto. Anders zijn misschien straks alle banden wel lek of weg. Het valt allemaal mee en Ton is binnen 1 uur terug. De band gemaakt en met vier vrouwen in een door hem gehuurde daladala. 10 km heen 10 km terug voor 10.000 tsj. (7,50 euro) Daar is overheen te komen. We kunnen weer verder en laten in die plaats ook de andere band maken. Rijdt toch geruststellender. We hobbelen naar huis. Vrachtwagen kapot langs de kant, mensen die iets te verkopen hebben langs de kant en de bussen die je met een onvoorstelbare snelheid voorbij komen scheuren. Dan nog bult op en bult af en je kunt wel nagaan hoe blij we waren dat we rond 7 uur thuis waren. Weer een heel avontuur achter de rug. Noud had dezelfde ervaring met de weg. Drie keer lek en hij bracht de jongens mee naar huis. Er was niemand meer daar. Verhuisd naar Naïrobi volgens de mensen. 1200 km eigenlijk voor niks. Maar de intentie was goed. Lekker in bad en dan in bed. Heerlijk. Ik hoop dat Samuel dat ook zo ondervindt.