“Great Ocean Route”

Overnachten in Ballarat. Een mooie oude plaats die groot is geworden door de vroegere goudkoorts die hier ten volle tot ontwikkeling kwam. Ook een van de weinige steden die er beter van geworden is. Veel beter. Mooie oude gebouwen die toentertijd zijn gebouwd met het geld dat men toen had. Natuurlijk zijn de gevels voor een groot gedeelte ontsierd met teksten van winkels, advocaten en weet ik wat allemaal. Maar.......... het blijft wel in goede staat bewaard.
Het hotel is een van de beste tot nu toe. Ook een beetje in de stijl van toen en gewoon heel gezellig. En dat op Valentijnsdag. Mooie sfeer tijden het eten. Paartjes die nog “echt” verliefd zijn met een muziekje op de achtergrond waarop af en toe gedanst wordt.
S’Morgens lekker rustig aan. Op weg naar Geelong. Het begin, om aan de “Great Ocean Road” te beginnen. We gaan boven door. D.w.z dat we dan langs het grootste zoutwatermeer van Victoria. Het Lake Corangamite. Alleen de naam al!
Het is een route met vergezichten die we, naar wij denken, in Europa niet zo zien. Wel is het inmiddels allemaal geel van kleur doordat het einde van de zomer nadert. Dat kan over een maand of wat toch weer een heel ander gezicht geven. Door naar Warnambool,dit is de plaats waar wij morgen aan de echte tocht langs de oceaan gaan beginnen.

Vroeg eruit. Een prima motel gehad waar we alle spullen die het nodig hadden nog hebben kunnen wassen. Zodat we lekker fris van start gaan voor de laatste 2 weken.
Nog even gewandeld en kwamen tot de ontdekking dat het werkelijk een prachtige badplaats is. Mooie stranden, leuke winkeltjes, en lekkere eetgelegenheden.
Inmiddels zijn we er al een tijdje achter dat de portie’s die ze hier serveren veel te groot voor ons zijn. Dus meestal nemen we samen een voorgerecht en een hoofdgerecht. Daar wordt niet moeilijk over gedaan. Soms krijg je er een extra bord bij zodat je lekker gemakkelijk kan delen. Ook typisch hier. De letters B.Y.O. op vele restaurants. Dat wil zeggen “Bring Your Oune”. Hiermee geeft men aan dat je je eigen wijn mag meebrengen. Niet ieder restaurant heeft een volledige vergunning. Vandaar.

Gezien de eerste indruk van de late avond besluiten we s’morgens nog even een rondje met de auto te maken door het stadje. Aangekomen bij een wandelpad gaan we dit toch maar even op. Na een goed anderhalf uur lopen zijn we terug op de plaats van de auto. Heerlijk gewandeld met de zon in het gezicht en het ruisen van de oceaan in de oren.
Op weg naar ons uiteindelijke doel, de stad Queenscliff. Daar is een veerboot die ons dan verder zal brengen naar Port-Sea de andere kant van de Port Philips Bay. De baai waar Melbourne aan ligt. Via de oostkant van de baai naar boven naar Melbourne.
En dan ben je op weg en dan valt het met geen pen te beschrijven wat je ziet. Diegene die deze weg hebben gereden zullen zeker hetzelfde ondervonden hebben als wij. Je maakt foto’s en foto’s enz... maar hoe kun je dit overbrengen?
Het heeft iets van de A1 de weg langs de oceaan van San Francisco naar Los Angeles. Alleen heeft deze weg hier het allemaal iets fijner, iets fraaier.
De mooie door wind en water uitgesleten rotsen die in het water staan met prachtige namen als “Londen Bridge” en “The Twelf Apostelen”. Namen die tot de verbeelding spreken. De verschillen in de hardheid van de steen maken deze vormen zo grillig en geen enkele rots is hetzelfde.
Zoals in alle parken en naar “look outs” zijn de paden dermate goed zodat je er bijna overal met een rolstoel kan komen. Voorwaar een compliment aan de parkbeheerders.
Van de ene verbazing val je in de andere. Uitzicht hier, uitzicht daar, maar steeds weer prachtige vergezichten. We wandelen dik 2 uur, op een bijna verlaten strand waar we nog een visser treffen die een dikke zalm heeft gevangen, en deze weer netjes terug gooit in het water. Wat je niet eet kan net zo goed terug is zijn mening. Door gaat het tot Torque. Een kleine badplaats.

Op naar Melbourne. Nog een stukje van deze route en we zijn terug waar we begonnen zijn. De tocht met de ferry duurt een uurtje en met een lekker windje en heerlijk zonnetje is het een rustpuntje. Zo rijden we op ons gemakje deze wereldstad binnen en voor we het weten zitten we midden in het centrum. Op goed geluk komen we bij een hotel op een km of 4 van het centrum, met de bus, trein en de tram bijna voor de deur. Prijs is prima en we kunnen onze bagage er een paar dagen laten staan. In Tasmanie hebben we niet alles nodig. Prima zo, Een restaurant erbij en klaar is het. Dat is dan ook weer geregeld.
Morgen vroeg donderdag de 18e met het vliegtuig naar Tasmanie. Weer een nieuw avontuur tegemoet.


“See You”
Corrie en Huub