Lang, onvermijdelijk, groots en blij!

Daar gaat ie dan. Om half 10 laten we ons droppen bij het station van “The Ghan Railway”. Weggebracht door het meisje van de receptie die wat mensen naar het vliegveld gaat brengen en even omreed. Ze blijven vriendelijk die Australieers.
Voor deze trein is, denk ik zo, een speciaal station gebouwd. Het ziet er gelikt uit. De bagage kan gelukkig even gestald worden, zodat we de handen vrij hebben om de stad in te gaan. 11.45 uur is het inchecken. Nog ruim de tijd om een beetje rond te klooien. Een T-shirt kopen, drinken nog een lekkere kop koffie. Het is maar afwachten hoe die in de trein gaat smaken.
Bij terugkomst is het al een drukte van belang. Hele gezelschappen zijn aan het inboeken. De bagage wordt gewogen en officieel in geboekt. Koffers worden open gemaakt en overgepakt. Ook wij zijn de klos. Een van onze tassen is veel te zwaar. Ze mogen max 20 kg zijn en is het meer krijg je een “Turkentas”die je vol kan maken met de spullen die teveel zijn. Prima geregeld, maar het moet wel gebeuren. Verder hebben we dan ook geen omkijken meer naar.
Tegen 12.30 uur gaat het wat onrustiger worden. Er wordt van alles wat gekocht voor onderweg, de mensen gaan al voorzichtig naar een van de 16 rijtuigen toe. Wij treffen nog een stel aan dat ook bij ons in de bus zat tijdens de 3 daagse safari. Een aardig stel uit ‘n plaatsje in de buurt van het voormalige Oost Duitse Dresden. Zij zijn al maanden onderweg. Hij 62 zij een niet te schatte leeftijd die kan liggen tussen de 35 en 55. Zij, lerares Engels, met een jaartje sabbatical. Als je zo een paar dagen met elkaar optrekt is het duidelijk dat wie reist veel kan vertellen. Het verkort de reis en vergroot je gezichtveld.

Om 13.00 uur zet de trein zich in beweging. En daar gaat het dan richting Adelaide. Ruim 24 uur, ruim 1500 km verder. 16 wagons met een totale lengte van 471 meter met een maximale snelheid van 115 km per uur.

Wat is er te vertellen van een treinreis die door het droogste gedeelte van Australie gaat. Je zet je in een stoel die voor je gereserveerd is. Pak je fototoestel, een boek en dan heb je het wel een beetje gehad.
Mooi is het dan om te kijken hoe andere mensen hun tijd gaan zitten volmaken. Er is een rusteloze Chinees die maar een beetje op en neer blijft lopen. Er zijn er die zich helemaal in zichzelf keren en waaraan je ziet dat ze het allemaal gelaten over zich heen laten komen. Dus, zitten en genieten!
Ja genieten van het landschap dat in al z’n eenvoud toch zo verschillend is. De intense kleuren van vooral de rode aarde zijn prachtig. Als dan tegen het vallen van de avond ook nog de lucht rood gaat kleuren hebben we het helemaal voor elkaar. Geen mensen, huizen, wegen, dieren, allemaal niets, niets, niets.
Intens tevreden kijken we elkaar eens aan en knijpen elkaar in de arm. Leuk lekker met z’n tweetjes zo te kunnen genieten van dit heerlijke niets.
Even wat eten in de restauratie wagen, wat best wel goed smaakt, maar een beetje sobertjes wordt opgediend. Goed, veel heb je niet nodig.
Tegen een uurtje of 10 gaat de lamp uit en zijn er alleen nog enkele leeslampjes aan. De meesten zetten zich in een houding waarvan ze hopen dat ze kunnen slapen denk ik zo. Ik kom moeilijk aan slapen toe. Corrie maakt in elk geval de ogen dicht. Maar echt goed slapen valt niet mee in deze stoelen. Hadden we toch een bed moeten nemen voor deze ene nacht? Ach nee, we zijn op tijd wakker om niks te missen. De eerste bewoonde plaatsen komen weer in zicht. De trein staat zo af en toe een behoorlijke tijd stil. Kan er tenminste op tijd gereden worden!!
Nog even koffie gedronken met het Duitse echtpaar en nemen hartelijk afscheid van elkaar met de belofte elkaar t.z.t. op te zoeken. Hoop dat het er van komt!

S’Morgens wel even een heerlijke douche in de trein. Kunnen we er weer tegen, en komen fris aan in Adelaide. Inderdaad, op tijd! Wachten op de bagage, dan met de taxi naar Herz waar we onze auto op kunnen halen. Gaat allemaal prima, tegen 14.00 uur weer op pad in Adelaide, de “festival stad” zoals ze zich afficieert. We komen er ook achter dat het festival seizoen is begonnen. Bijna geen kamer te krijgen, dus via de VVV alsnog een kamer, een stukje buiten de stad.
Maar eerst hebben we nog tijd voor een heerlijke wandeling in deze bijzondere stad die voorzien is van alle mogelijke architectuur. Oud, nieuw, modern, en dat in een opvallend goed gekozen combinatie.
Een ziekenhuis dat uitkijkt op de prachtige botanische tuin. Heerlijk, dat gevoel door z’n stad te lopen op vrijdag middag, de mensen hun weekend te zien beginnen. Tegen een uurtje of negen gaan we echter doordmoe naar het hotel. Lange dag, korte nacht en fikse wandeling. Resutaat. Doodmoe!
Zaterdag. Lekker uitgeslapen en rustig aan begonnen. We hadden het nodig blijkbaar. De auto in, we gaan naar de “Barossa Valley”. De wijnstreek bij uitstek van Australie. Wat ons opvalt is wel dat de wijnen hier, de Australische merken, in vergelijking met Nederland, wel heel duur zijn. En dan zien we toch wijnen die bij de Plus in de winkel liggen!
Natuurlijk gaan we bij zo’n wijnerij aan en gaan we proeven. Corrie althans, Huub rijd de auto, dus liever niet. En........... als je er een gezien hebt heb je ze allemaal gezien. Dat geldt niet voor de dorpjes. Vele mooie in oude stijl bewaard gebleven ouderwetse dorpsbeelden. Genieten, genieten. Dat is het hier en voor we er erg in hebben gaan we richting “The Grampians”. Een Nationaal Park waar we onze zinnen op hebben gezet. Halverwege de weg daar naartoe vinden we in een mini dorpje, Keith, een hotel. Lekker eten en vroeg naar bed.
Zondag; Valentijnsdag begint voor ons met een zonsopgang die we vanuit de auto meemaken. Om 06.00 uur op weg. We willen er op tijd zijn om er zoveel mogelijk van te profiteren. Na 2.30 uur rijden in het park. En verbazen ons over de _ “Balconies”, de meren en het aparte gebergtegesteente.
Als we Hals Cap binnen rijden, het middelpunt van dit gebied, is er een jazz festival aan de gang. Kei gezellig. We drinken, koffie, nemen een ontbijtje en dat allemaal onder de tonen van jazz muziek. Heerlijk. Krijgen dit er voor niets bij!
Dan beginnen we aan een wandeling van ruim 9 kilometer. Veel zien en verbazen dat de natuur zoveel moois heeft. Grand Canyon, Street off silance, The Pinnekle, Venus Bath, bij terugkomst met muziek onthaald worden. Wat wil je nog meer.
Alles bij elkaar hebben we weer een bijzondere dag achter de rug.
Voorlopig genoeg te lezen.

See You.

Groetjes Corrie en Huub