”Even “ Samuel naar huis brengen

”Even “ Samuel naar huis brengen

Je hebt zo van die dagen. Je wilt er ook wel eens twee hebben maar vooruit daar maal je niet om. ‘s Avonds rond 19.00 uur een telefoontje van Noud. Of Ton “Samuel maar even naar huis wil brengen. En mischien is het wel leuk als Huub meegaat.” Samuel is een van de jongens van wie we weten waar zijn ouders wonen en voor wie het dan ook de moeite waard is om erheen te rijden. Kibaya. Whats in a name. Een stip op de grote kaart van Tanzania die we er maar even bijhalen. Heerlijk, ik geniet nu al als ik zie dat het midden in Tanzania ligt. Ongeveer ter hoogte van Dar es Salaam maar dan in het midden van dit grote land. Samuel reageert verrast dat we morgen (donderdag) al gaan. Hij had verwacht te moeten wachten totdat Noud terug zou zijn. Die is nog onderweg naar Nzege. Ook dat is ruim 600 km rijden enkele reis. Meer naar het westen van Tanzania. Hij heeft twee jongens bij zich en Charles is met hem mee. Menigeen zal zich afvragen wat deze actie te betekenen heeft. Het is zo dat de jongeren van wie we weten waar hun ouders verblijven de kans krijgen om ze één keer per jaar te bezoeken. Dat is tijdens de familiedagen bij uitstek die in december vallen. Dat het moeilijkheden met zich kan meebrengen weten we al. In Tanzania is geen gemeentehuis waar je even kunt vragen waar de ouders wonen. Geen straatnamen als Barteljorisstraat 10 en rij maar voor de deur. En... de meesten hebben hun ouders al een poos niet meer gezien. Vele onzekere factoren dus. Maar toch... men vindt dat er in elk geval een poging ondernomen moet worden.
Wij donderdag op pad. Samuel op z’n kerstbest achter in de auto en rijden maar. De eerste 25 km gaan voortreffelijk. Dan gaan we de grote weg af en het is beginnen te regenen. Regen wil zeggen in Tanzania: modder, slijk, daladala’s die iedereen willen meenemen en geen weg. Zandweg met ”putholes”. En heel erg goed opletten. Toch wordt het ook hier droog en we rijden de grote Masaï-vlakte op. Oneindige vergezichten met de Blue Mountains, waar we naar keken toen we naar Dar gingen, nu als het decor waar we doorheen rijden. Wat is er dan mooier dan een chauffeur bij je te hebben die in deze steek de nodige jaren van zijn leven heeft gesleten. Ton vertelt over de tijd dat hij ”in de bonen zat”. Die waren van een Zuid-Afrikaan. Hij heeft er nog olifanten, buffels, wildebeesten enz. enz. geschoten. (Ze waren schadelijk voor de bonen) Dat mocht toen nog!!! Als we ergens stoppen, kennen de oudere mensen daar zijn naam nog. En dan meteen in hun eigen taal, hè. Dat maakt indruk bij de mensen. We rijden en rijden. Kleine schamba’s voorbij, grote en kleine boma’s voorbij en we zien de Masaï-jongens lopen met soms wel honderden koeien. Een prachtig gezicht maar niet te pakken voor de camera. Het komt niet over. De gemiddelde snelheid van de rit daalt en daalt. De weg is één grote puinhoop en als je dan bedenkt dat daar de vrachtauto’s met aanhanger en de overvolle bussen, die je af en toe tegenkomt, overheen gaan is het onbegrijpelijk dat het allemaal goed kan gaan. Die bussen zitten overvol met vaak nog mensen op het dak met alle bagage erbij. Onderweg nog even gegeten in een Masaï-dorp. Je bent daar echt een mzungu. We eten er met z’n drieën voor toch nog altijd omgerekend 2 euro. Ja dat valt niet mee!!! Uiteindelijk zijn we rond 17.00 uur op de plaats van bestemming. Een gemiddelde van 30 km/u. Kun je nagaan. Als je ziet hoe dolblij de vader en moeder zijn met de terugkeer van hun zoon dan maakt dat alle ellende van de afgelopen uren goed. Maar als je ziet waar hij terechtkomt, komt hij wel van de hemel in de hel. Twee kleine huisjes staan er in de middle off nowhere. Een kookgedeelte en een slaapgedeelte. We moeten op het bed gaan zitten. Vanonder dat bed komt een grote kiboeyoe tevoorschijn waar de papieren en een pen inzitten waar Ton naar vraagt. Er moet een en ander getekend worden en dat wordt dan toch maar met een kruisje gedaan. Anders gaat het niet. Ondertussen piepen de kuikentjes onder het bed dat het een lieve lust is. Tja, het moet toch ergens leven. Na een uitgebreid kwaherini en een aai over de bol van Samuel, de thee hebben we maar afgeslagen omdat we haast hebben, gaan we richting huis. 17.30 uur inmiddels. We besluiten maar naar de eerstvolgende grote plaats, Koncoa, te rijden waar we wel zullen zien hoe het er dan voorstaat. Wat op dit moment vooral belangrijk is, en wat ons een goed gevoel geeft, is dat Samuel thuis op een heel hartelijke manier is ontvangen. Dat doet ons beiden heel erg goed.
Maar we moeten nog ruim 400 km. Rode streep goede weg. Ik kom er op terug!

Kwaherini Warafiki
Huub