Perikelen in Tanzania

PERIKELEN VAN VERVELENDE AARD!!!


Jambo Warafiki

Ik weet het, er zijn wat mensen die denken: Wat moet ik met deze begroeting?
Toch wil ik jullie graag begroeten in het Swahili. Dus m.a.w.: Goedendag. Er zijn nog meer manieren, maar dan moet ook ik het woordenboek erbij halen en gaat het meer een talencursus worden.
Zoals ik al in de kop van deze aflevering heb aangegeven, gebeuren er hier ook dingen die absoluut niet door de beugel kunnen. Met name bij de jongens dan. (Ik vind dat het met de staf nogal meevalt.) Zo is er inmiddels al het een en ander voorgevallen waarover ik toch even wil berichten.
Net voor we naar Zanzibar vertrokken, hadden we nog even een etentje met de staf omdat het voor Corrie de laatste avond in Makumira was. Ton, Nelly, de dochter van Ton, en Charles hadden een leuk restaurantje aangeraden en Noud zou op het “spul” komen passen. Vertrek 17.30 uur en terug 22.00 uur. De tijd ertussenin was goedgevuld met een heerlijk diner en luchtig geklets over de afgelopen tijd. Naar huis in de stromende regen, maar dat was slechts een klein minpuntje.
Noud had de jongens getrakteerd op een dvd’tje en iets lekkers om te knabbelen. Prima toch. Op het moment dat hij weg was, wilde ik nog even de laatste foto’s op een cd branden zodat Corrie die alvast “veilig” mee naar Nederland kon nemen. Alles geïnstalleerd en ik wil de cd pakken. Weg dus. De al gemaakte cd’s plus de nog onbeschreven cd’s. We wisten zeker dat ze nog in het gastenhuis moesten liggen, dus niet. Naar later bleek, was er ook nog een kleine wereldontvanger (Ja, Jan en Tonnie onze hoofdprijs deed goede dienst!!!) ontvreemd. Iedereen kijkt elkaar dan aan van “het zal toch niet waar wezen!” Jawel dus. Het is een lange nacht geworden en het is die nacht ook niet opgelost, maar we zijn er toch tot bijna 03.00 uur mee bezig geweest. Wat hebben we gedaan? De jongens uit bed getrommeld, de nachtwaker erbij betrokken en we hebben via een sporenonderzoek (er stond een prima voetafdruk bij de deur van het gastenhuis; het voordeel van de blote voeten en de regen die net gevallen was) iedereen erbij betrokken. We lieten ze allemaal vertellen wie er met wie was en hoe ze de vooravond hebben ingevuld. Uiteindelijk was er eentje die als verdachte in aanmerking kwam, (naar achteraf bleek was hij het ook!!!) maar op dat moment hadden we geen bewijzen. Uiteindelijk is het zaterdag uitgekomen, met behulp van de buren bij wie hij had geprobeerd om op de pof batterijen voor het radiootje te kopen, waarvan er, naar ik ook wist, twee ontbraken.
Ook kwam die nacht uit dat er twee met handelsgeest rondlopen. Zij verkochten brandhout van het complex aan de achterburen. Maar goed, ook dat is een vorm van diefstal. En dat kan zeker hier, waar het brandhout schaars is, niet door de beugel. Op zaterdagmorgen had ik nog een oproep aan de jongens gedaan om de cd terug te geven, omdat er foto’s op staan van thuis, met name van de kinderen en familie.
Op het moment dat dit allemaal uitkwam, zaten wij in Zanzibar. Bij terugkomst waren er twee jongens minder. Charles wilde toch aangifte doen bij de politie. Terecht! De volgende dag waren de drie gevlogen. Eentje is er weer teruggekomen. Wat er met de rest gaat gebeuren, weten we op dit moment nog niet. Ze zijn terug bij hun oude centrum en er wordt over gesproken wat de gevolgen zullen zijn, en of ze terug zullen komen. T.I.T.

VLIEGREISJE? JA GEZELLIG.
Vertrek Zanzibar. 11.11. 2004. Tijd 17.30 uur. Het liep allemaal wel goed. We waren aan de late kant op het vliegveld, maar ook hier kan het wel het een en ander hebben. Inchecken en nog even wachten. Het was een komen en gaan van kleine vliegtuigjes. Toen waren wij aan de beurt. Een klein ding voor 10 passagiers stond gereed voor vertrek. Ik stapte als laatste in en wat bleek: geen plaats meer. Nou ja. Er was nog één stoel vrij en dat was die naast de piloot. Hij wees dat ik kon gaan zitten. Geen probleem. Fungeerde ik als co-piloot. Grapjes van: “achteruit”, “don’t pres de red button” en meer van die flauwekul. 17.45 uur. We stegen op en gingen voorspoedig de lucht in. Natuurlijk nam ik mijn kans waar en had de videocamera in de aanslag. Plotseling ging er iets echt niet goed. Er viel een motor uit en de piloot ging in een rap gesprek met de verkeerstoren. Hij greep naar knopjes en handeltjes, en ik zag dat het zweet in straaltjes langs zijn gezicht ging lopen. We draaiden terug naar Zanzibar en landden op een manier waarbij we allemaal dachten dat het meer geluk dan wijsheid was dat we goed terecht kwamen.
We gleden bijna van de baan af. De brandweer stond al echt klaar om in te grijpen! We slaakten allemaal een zucht van verlichting. Ik maakte maar geen grapje tegen de piloot die nog behoorlijk zat te shaken.
Ze hebben boven die spoorweg nog niet klaar, dus deze machinist kunnen ze nog niet gebruiken. Laten we het daar maar op houden. Het is onze tijd nog niet, maar toch... hier krijg je wel een groot hart van. En dan? Een kwartiertje later gingen we, met een ander toestel natuurlijk, weer de lucht in. We hebben geen tijd gehad om na te denken, en... we wilden toch naar Dar es Salaam. Prima, zo zie je maar, het is ook hier niet allemaal rozengeur en maneschijn. En laten we hopen, dat ze er allemaal van leren.
Volgende keer de stal. Het gaat nl. voorspoedig en voor wat de koetjes betreft. Ik heb het idee dat het helemaal goed gaat komen.

Kwaherini Warafiki
(Gegroet vrienden en vriendinnen)