De stal

Jambo warafiki

Het gaat voorspoedig!!!

En dan komen we ‘s avonds laat van onze vakantie terug, worden we zeer enthousiast door Charles en Ton ontvangen en... binnengeleid in ons nieuwe onderkomen voor de komende week. Het gasthuis is klaar, nou ja klaar! Er is goed in te wonen. Er zijn wat kleine dingen blijven liggen, maar dat stoort niet. Op zich lekker, maar we sliepen en woonden ook goed in de slaapkamer van het stafhuis. Als Corrie naar Nederland gaat, neem ik mijn eigen plekje weer in.
We hebben uitgebreid bijgekletst en gevraagd hoe het met alles is gegaan voor we morgen gezond weer op zullen staan. “Je ziet morgen wel wat er gebeurd is,“ aldus Ton met een kleine twinkeling in zijn ogen.
Die morgen ben ik toch wat later dan gewoonlijk. Ook dat heeft z’n reden. We hoeven nu niet te verkassen. Lekker de tijd voor onszelf. Maar toch... de plicht roept en om 08.00 uur loop ik met Ton z’n rondje langs de velden. Overal klinkt weer het “Good morning, mister Huub” en ik voel me weer op de plaats. De eethuisjes zijn allemaal gestort en funderinghoog. Dat gaat prima. En dan... Opeens staan we voor een gebouwtje dat ik herken van de tekening die ik zelf gemaakt heb. Verdorie!!! De stal staat er al bijna. Ze hebben duidelijk niet stilgezeten die apen van jongens en de bouwvakkers o.l.v. Ton. Die laatste glundert van alle kanten, als hij mij zo ziet staan met die verwonderde blik.
“Hoe heb je ‘m dat gelapt?“ vraag ik aan Ton. ”Ach,” zegt hij, “we vonden dat we je wel konden verrassen met dit gebouwtje. Komt er tenminste tekening in de zaak. Mooi toch!” Meer dan mooi en ik ga met frisse moed aan de gang om het geheel verder mee op te bouwen. Wat is het toch heerlijk als je op mensen kunt bouwen, die kunnen bouwen. Prachtig!!! En alle gulle gevers alvast een hartstikke bedankt. Dit is in elk geval al voor elkaar en we kunnen het betalen. Dat geeft een goed gevoel. Op naar de koeien.
Hierbij dan ook de foto’s van het volledige resultaat dat er geboekt is de laatste tijd.

Kwaherini Warafiki
Huub