Tweede deel safari

Jambo Warafiki

Hierbij het tweede deel van de safari die we gemaakt hebben. We waren gebleven bij de Gibbs Farm waar we ‘s morgens nog een fikse wandeling gemaakt hebben. Een wandeling van ruim twee uur o.l.v. een gids die ons het nodige over de omgeving wist te vertellen. Heel aardig maar het was meer het idee gewandeld te hebben dan dat we er echt iets van opgestoken hebben.
Heerlijk rustig gedoucht, waarvoor we nog alle gelegenheid kregen, en daarna samen met Eddy van een lekkere kop koffie genoten.
Een mooi relaxed begin van de dag. Op naar Lake Manjara. Een heel mooi park dat met geen ander te vergelijken is. Hier niet die grote vlakten van Serengeti en Ngorongoro maar een bosrijk gebied waar je echt moet zoeken naar de dieren. Nou valt dat met olifanten nogal mee. Die zie je van afstand en ze kunnen zich moeilijk verstoppen. Met leeuwen is dat heel anders. Daar moet je naar op zoek en... we vonden ze weer. Ook de rest van al het andere wilde-dierengedoe was weer aanwezig. Wel een heel warme dag. Blij dat het zo niet alle dagen is geweest.
Op naar de tenten-lodge. Canvas tenten die er goed uitzagen, maar die aan de krappe kant waren na al wat we de afgelopen dagen hadden gezien. Eten prima, (Corrie blijft voorzichtig met het eten, zodat ze er het minste last van heeft), slapen okay en uiteindelijk toch met een goed gevoel daar ‘s morgens weer weg.

Fietstocht
Voor de liefhebbers van fietsen ligt er hier een groot terrein bloot. We vertrokken vanaf een hoge berg waar het opletten was om naar beneden te gaan. Het blijft toch link(s) rijden. Maar we kwamen goed beneden en o.l.v. een heel aardige gids reden we door de bananenplantages en kleine dorpjes waar iedereen ons wel toeriep of zwaaide. “Jambo, how are you?” En natuurlijk “Good morning” ook al is het al middag. Ze kennen daar nog niet allemaal het verschil tussen de morgen en de middag. Maar wel vriendelijk. Nog een lokale pancake (pannenkoek) gegeten. Best lekker gefietst en genoten van het plattelandsleven zoals het er niet-gecensureerd uitziet. Daarna volgde een lokale lunch die ons goed bekwam. Met name Huub en Eddy die het hele bord vol kip leegaten. Lekker kluiven. En dat met een koele Kili erbij. (Rein kent ze ook deze bruine paters, bier dus). Op weg naar onze laatste nacht. Een “gewone Volendamse” bungalowtent zou ons onderkomen zijn. Bij een Masai-dorp, waar de reisorganisatie een speciale band mee heeft, werden we decadent voor onze tent op een heerlijke 3-gangenmaaltijd getrakteerd. Buitengewoon heerlijk gegeten. Onder toezicht van de ondergaande avondzon en een stuk of wat priemende oogjes van de Masai-kinderen zaten we ons daar al echte kolonisten te voelen zoals die 100 jaar geleden erbij zouden hebben kunnen zitten. Wat kan Afrika dan toch mooi zijn. Toen het avond werd, werd het ook pikkedonker. De wind trok aan en we werden door het opstuivende zand gedwongen naar binnen te gaan. Heel jammer. We waren toe aan een goede nachtrust. Dat kwam er helaas niet van omdat de wind alleen maar sterker werd en we af en toe de indruk hadden dat we buiten de tent vast moesten houden. Niks aan de hand dus de volgende morgen, maar gezien de kleine oogjes, ook van de begeleiding, hadden we met z’n allen geen 2 uur geslapen. (En we waren toch met 5 personen!!!)

Masai
De organisatie had gezorgd voor een Masai-gids zodat we ook echt een Boma (de woonkraal waar de huisjes in staan) konden bezoeken. Wat is daarvan te vertellen? Het valt niet mee om daar vrouw te zijn, laat ik daar mee beginnen. De mannen zitten of hangen of andersom. Maar van werken hebben ze nooit gehoord. Kan ook niet anders als je hoort dat er mannen zijn die 4 à 8 vrouwen hebben(!). We ontmoetten daar een vrouw (meisje) dat 4 dagen geleden bevallen was van haar tweede kindje en die was nu haar eigen huisje aan het bouwen. Ze was zo ver dat zij de koeienstront aan het oprapen was. Dit om de houten twijgen, die als basis dienen voor de muur, van haar huisje te “bekleden”. En ze stond daar met de handen in de stront en alle sieraden om. En ‘s avonds geen lekker bad en waarschijnlijk ook nog geen water. En er zal ook nog wel gekookt zijn met diezelfde handen!!! Het leven is keihard hier dat is ons wel duidelijk geworden.
Hierna ter afsluiting nog naar Tarangire. Waar we o.a. de eerste woorden die we schreven over deze safari hebben meegemaakt. Het is geweldig dat we dit allemaal hebben meegemaakt. Zeker als we de berichten horen vanuit Nederland waar mensen zo maar vermoord worden en doodgaan, zoals Gerry Knetemann, met wie ook ik nog menig rondje om de kerktoren heb gefietst. Dat zet je weer eens aan het denken!!!

Morgen Makumira

Kwaherini warafiki
Huub