De laatste loodjes naar de top.

Daar zijn we weer warafiki.

We hadden de rustdag net achter de rug en nu gaan we echt op weg naar de finale. De spanning neemt ook steeds meer toe. Meer diaree bij deze en gene maar de stemming in de groep blijft onverminderd goed. Dit ondanks de heel verschillende karakters die er meelopen.
WE hebben een heel lange etappe voor de boeg. We gaan van 3700 naar 4700 meter hoogte en dat allemaal in een heel laag tempo. Stapvoets gaat het verder omhoog en we hebben moeite om dat lage tempo vast te houden. Het werd allengs kouder en af en toe stak er een guur windje op. Maar daar konden wij ons dankzij de gesponsorde kleding van The Nord Face goed tegen wapenen.
We komen aan bij de "Kibo hut". De ijle lucht beginnen we nu toch al wel te voelen. Omdat we vannacht om 24.00 uur zullen vertrekken gaan we meteen naar bed en een paar uurtjes plat. Dit om energie op te doen.
Echter om 17.30 uur worden we alweer gewekt voor het eten. Pasta natuurlijk voor de nodige koolhydraten. Op zo'n dag wordt verwacht dat we 5 liter water drinken. Dit alles om goed tegen de hoogte te kunnen die een aanslag op ons zal plegen, zo is ons voorgehouden.
Om 18.00 uur weer in bed en om 23.00 uur staan de gidsen alweer op onze kamer om ons te wekken. Het valt nog niet mee, maar we hebben geen keus.
De bedoeling is dat we de hele nacht doorlopen en tegen de middag weer terug zullen zijn bij deze hut.
24.00 uur: De gidsen komen even chequen of iedereen zich goed voelt om aan de tocht te beginnen. natuurlijk zegt iedereen volmondig ja en om 24.15 uur zijn we op pad. Eindelijk. Het is een heel ritueel.
De nacht was koud en een mooie volle maan. In ganzenpas gingen we op pad. Netjes achter elkaar en dat zouden ze zo lang mogelijk volhouden. De hoofdgids voorop, dan 2 personen, weer een gids enz.
Na ruim een uur lopen haakte Wilma af. Jammer, maar we zagen het aankomen. Een goede beslissing van haar. De benjamin van het gezelschap, Sjoerd van Hout was op een gegeven moment zoek. Bleek dat hij al met een gids was doorgelopen. Het feit dat we over een stijging van 900 meter bijna 7 uren deden spreekt boekdelen. Voetje voor voetje ging het verder en af en toe hielden we stil voor een korte pauze om op adem te komen. De gids had het prima in de hand. Hij vroeg regelmatig na of iedereen nog kon volgen. Heel belangrijk natuurlijk. Drinken en nog eens drinken was het hoofd motto.
Verder hadden we prachtig uitzicht op Moshi en omgeving. De te lopen pad was sintel en rotsblokken. Niet direct ideaal om lekker naar boven te gaan. Afgelopen week was er nog iemand verongelukt door vallende stenen. Kun je nagaan.
Tegen 06.00 uur kwam de zon op een werkelijk schitterende manier tevoorschijn door het wolkendek en werd heel de omgeving ingekleurd.
Dan krijg je weer bewondering voor de mooie natuur en de wereld die er van bovenaf zo vreedzaam uitziet. Kapot maar voldaan kwamen we allen op het eerste hoogtepunt aan.
Daar vroeg de gids 2 x aan Noud wie er door wilde gaan. Alle zeven!!!! Hij keek ons ongelofelijk aan maar knikte en ging verder. Henk en Jan waren op dat moment al heel diep gegaan en we zaten al op een hoogte van 5687 meter. De ijle lucht begonnen we te voelen maar dat mocht geen beletsel zijn voor die laatste 200 meter hoger te gaan. Dus ...... op naar " Uhuru Peak"
De laatste loodjes waren ook hier het zwaarst. Slepend gingen we tot op de Peak. De een iets soepeler als de ander. Ikzelf, Huub had betrekkelijk weinig last. Corrie ging met de besten mee, maar Jan en Henk hadden het bijzonder zwaar. Sjoerd was alweer op de terugweg maar is weer omgekeerd toen hij Pa tegenkwam. Twee unieke momenten boven op de top. Vader en zoon van Hout en Corrie en Huub Geurts samen op de top. Wie had dat vantevoren in kunnen schatten. We staan daar op zondagmorgen 09.00 uur op 16 oktober 2005 foto's te maken.!!
Op dat moment denk je nog niet aan afdalen. Felicitaties van alles en iedereen die boven staat, dan gaat het nogeens beginnen. Je moet terug naar beneden.
Een marteling na alhet stijgen wat je gedaan hebt. Uiteindelijk waren we om 13.00 uur allemaal binnen in de Kibo hut maar.... we mochten een uurtje slapen. Daarna weer in de benen voor een tocht van 9.2 km naar de volgende hutten waar we zullen overnachten. Een ware kwelling ondanks het eten dat we tussen door hadden gehad. En wetende dat we de top gehaald hadden. Voor Henk en Jan werd het een nog grotere martelgang. Meer dood dan levend kwamen we om 19.00 uur aan in de hut. We waren op dat moment ruim 18 uur op de been, met een kort hazeslaapje tussendoor.
Deze avond/nacht hebben we geslapen als een roos. Huub wel nadat hij eerst een echt Kilimajaro biertje gedronken had.
De volgende dag terug naar de gate. Een heel mooie wandeling die overging van het maanlandschap in het begin tot het regenwoud op het einde. Prachtig en met z'n alle heerlijk relaxt gelopen. Echter vergis je niet, het was weer bijna 18 km. Niet het gemakkelijkste pad met veel afdaling en hoogteverschil. Wat wel duidelijker werd is dat je steeds meer lucht krijgt. Heerlijk. We komen weer in normale doen.
Aan het einde wordt er voor alle zeven een oorkonde gemaakt, dat we de top hebben bereikt van de "Uhuru Peak "de hoogtse alleenstaande berg van Afrika. "Het dak van Afrika".
Na het afscheid van de dragers gaan we terug naar Truus die ons met een prachtige bloem, en een leuk T-shirt welkom heet. We zijn weer thuis. Heerlijk onder de douche en genieten van een mooie avond.

Morgen hopen we een mooie collectie foto's te plaatsen.

Kwaheri Warafiki oftewel gegroet vrienden.
Corrie en huub. beklimmers van de Kilimanjaro 5895 meter hoog.