WE HEBBEN HET GEHAALD!!!!!!!!

Jambo warafiki. Gegroet vrienden

Beste lezers van deze site, ik maai hier meteen het gras voor jullie voeten weg door aan te geven dat we de klim, naar de 5895 meter hoge Kilimajaro hebben volbracht. We zijn wel zo trots als een aap met 7 staarten. Maar nu het verhaal.

Woensdag; We vertreken vroeg. Na het pakken van datgene wat we de laatste avond niet meer konden pakken is het nu dan toch zo ver. Na een sober ontbijtje(voor vertrek wacht ons nog een uitgebreide laatste ontbijt bij de organisatie) en na een hartelijk afscheid van Truus slaan de deuren van de Land Cruiser dicht. We rijden. Er is geen weg meer terug. Truus wuift ons uit tot ze ons niet meer ziet.
Onderweg, naar de Kili, staat die in volle glorie te pralen, op een manier of hij wil zeggen "Kom maar op, met mij ben je nog niet klaar".
De spanning in de auto neemt toe. Het is niet, niets en iedereen zit voor zich heen te berekenen of hij/zij de laatste maanden er wel genoeg voor heeft gedaan om het tot een goed einde te brengen. Voor zowel Corrie als mezelf gaan we met het idee. We gaan ervoor,maar niet ten koste van alles.
Op de plaats van aankomst, gaat het er serieus aan toe. Alle bagage wordt nagekeken en als men vindt dat je te weinig warme kleding, drinkflessen of wat dan ook mist stelt men dat van daar uit ter beschikking.
Na een heerlijk uitgebreid Engels ontbijt (dit geheel wordt gerund door Engelsen)komt er nog een zeer uitgebreide "breefing" met alle mogelijke en onmogelijke dingen die zouden kunnen gebeuren. Je wordt gewaarschuwd voor alles, maar zeker niet bang gemaakt.
De rest volgt. We moeten nu onder de douche. We zijn n.l. de laatste in de rij dus tot schrijfs

Kwaheri Warafiki.
We zijn lekker onder de douche geweest en voelen ons een paar jaren jonger. Heerlijk om als een nieuw mens door het leven te gaan. Het vervolg van onze klim.
Daarna worden we voorgesteld aan de dragers en de gidsen. Daar staan ze dan. De mannen die ons naar boven zullen begeleiden. Een hoofdgids, drie assistentgidsen en 17 dragers. Ongeloofelijk als je dat hele stel bij elkaar ziet. Opvallend is dat er geen enkele blanke tussen staat! Ze zijn er waarschijnlijk niet voorgebouwd?
Iedereen krijgt zijn/haar drager toegewezen en dan eindelijk, eindelijk gaan we op pad. Het is dan inmiddels 13.30 uur. We hebben echter wel het gevoel dat we, er klaar voor zijn. Een beetje het "Livingstone"gevoel. Met zoveel dragers op pad en wij als de blanke "mzungu" erachteraan. Maar niet voor lang.
Na een poosje komen ze rustig voorbij in hun eigen tempo met de bagage op hun hoofd. Daarbij nog al het eten en drinken dat we de komende tijd zullen eten. De terugweg zal ongetwijfeld soepeler voor hun verlopen.
De eerste dag is het een relatief gemakkeijke dag. Slechts 7,9 km. Het gaat door een gedeelte van het regenwoud en loopt best behoorlijk. D.w.z. het is een aangelegd pad dat je toch op den duur in de benen gaat voelen. Het gaat hier al lichtelijk omhoog en we stijgen tot een hoogte van 2700 meter. Dan zijn wij in Mandara hut. Een verzameling van kleine huisjes die echt voor een nacht zijn bedoeld. Onderweg wel een lekker luchpakket met een heet kopje thee. Heerlijk zo ontspannen tussen de woudreuzen.
Bij aankomst iedereen een voldaan gevoel. Maar ook tegelijkertijd een onwezelijk gevoel. Je komt al mensen tegen die al op de top gestaan hebben (of juist niet!!!) en af en toe worden ervaringen uitgewisseld.
Soms positief, soms negatief en dat gaat zo de komende dagen door. Totdat wij op de terugweg zijn.
Een heerlijk kop thee bij aankomst en daarbij lekkere pop corn vers gebrand! Warm water bij de hand en lekker even de handen en het gezicht wassen. Veel meer was er niet mogelijk. Daarna goed eten en ook dat herhaalde zich elke dag tot aan de laatste. Wat eten betreft was het voorwaar een 2* restaurant!
De tweede dag bracht de discussie op gang voor de diamox. een middel waarv de een bij zweert en de ander verafschuwd. Het is een middel dat de verhoogde oogdruk kan tegengaan wat mogelijk op grote hoogte voor zou kunnen komen. In oude termen gesproken "een gewoon plastablet". Uiteindelijk hebben we het allemaal geslikt. Het bleek toch dat iedereen bij de huisarts langs was geweest om te informeren over het hoe en wat!!!
Het slapen was op bijna alle plaatsten hetzelfde. Stapelbedden en met z'n alle op de zaal en/of huisje. Het varieerde van vier tot 16 personen. Meestal was het om 021.00 uur naar bed en om 06.30 was het weer dag. De plastablet werkte ook nog en met het vele drinken dat werd aangeraden (5liter per dag) moesten we er s'nachts ook nog geregeld uit! Balen. en zeker bij af en toe -8 graden.
Deze dag was ook de langste dag inlooptijd. Het waren 12.7 km maar een van de regels om de top te halen was pole pole. Langzaam dus. Dat was een snelheid van 1.5 km per uur. Met een stijging van 2700 naar 3700 meter. De Horombo hut.
Hier hebben we een extra rustdag gehad zodat we konden acclimatiseren. Niettemin hebben we deze dag, de derde dag inmiddels, nog een wandeling gemaakt naar 4200 meter hoogte. De zebra route. Een prachtig geheel waar de natuur de overhand heeft en waar we alleen maar met be-en-ver-wondering kunnen toezien. Je voelt je steeds kleiner worden in het inmense gebied van de Kilimanjaro en alles wat er omheen ligt. Prachtig.
Het weer was helder en we zagen de kili dan ook geregeld liggen. We komen wel steeds dichter bij en de afmetingen worden steeds overweldigender. Hij ligt op ons te wachten!

Morgen verder,
Kwaheri Warafiki, oftewel gegroet vrienden.