Tot slot.

Hallo allemaal
(Jambo warafiki)

Het is mooi geweest. We hebben het gehad. De wereld draait door en dat is maar goed ook. Ik ben met mijn gedachten al een stuk minder bij Makumira dan de eerste weken het geval was. Hoewel een telefoontje naar Ton toch wel weer goed doet. Als je dan hoort hoe het met de temperatuur daar is dan kunnen we hier alleen maar zeggen: "We moeten ermee leren leven." En dat gaat gelukkig steeds beter.
Eerst nog een van de vragen die ik sinds ik thuiskwam geregeld heb gehoord. Hoe moeizaam was het steeds weer je bericht te plaatsen? Of was het niet zo moeilijk, gezien de frequentie waarmee de berichten kwamen? Het ging als volgt in z'n werk. Eerst tikte ik het stukje op de computer in Makumira uit en sloeg het op op schijf. Dan ruim 20 minuten lopen naar de main-road. Daar nam ik de daladala en ging 15 minuten in dat busje (waar max. 8 personen in mogen maar waar er nog al eens meer dan 20 in zaten!!!) naar de volgende plaats: Laganga. Daar weer een kwartiertje lopen en dan was ik op de plaats van bestemming. Op dat moment was ik er wel, maar dan was ik er nog niet. Regelmatig geen stroom, geen connectie met internet, geen computer beschikbaar omdat er van de 8 die er stonden 6 kapot waren en de rest bezet. Dan was het wachten of de volgende dag terug. Maar goed, dan nam je het goede met het slechte en dan liep ik wel eens terug naar de "compound". Een wandeling van een goed uur door de kleine dorpjes. Vaak met een schitterend uitzicht op de mount Meru. (Als ik dit schrijf kriebelt het toch wel weer enigszins).
Een vraag was ook wat de meest voorkomende godsdiensten zijn. Dat zijn het christendom en het islamitische geloof die goed naast elkaar opereren. Er zijn echter vele "eigen kerken", zoals b.v. de Pentacosta. Zo'n kerk waar een voorganger iedereen ervan overtuigt dat men in elk geval de nodige centen aan "zijn" kerk moet geven. Zo zijn er vele eigen bedrijfjes.
Er was ook een vraag over de rol die Noud en Truus er vervullen. Zij zijn vooral de mensen van de lijntjes naar de overheden, bekenden, "vrienden", die nodig zijn om dingen te verwezenlijken enz. Onmisbaar in een land als Tanzania, waar het zeer op prijs gesteld wordt met "mzungo's" (blanken) om te gaan. Maar inderdaad, we zullen Noud niet onder de koe zien zitten of het moet voor een foto voor "het volk" zijn. Prima zo. Ieder zijn/haar taak.
Wat mij rest, is iedereen die er aan heeft meegeholpen om dit tot een groot succes te maken te bedanken. Iets wat ik niet genoeg tot uitdrukking kan brengen maar het komt uit de grond van mijn hart. Wie weet wat de toekomst brengen zal. Bedenk dat er altijd wel een nieuwe Huub zal opstaan die dan weer met het een of ander begint. Geef die persoon dan ook weer zoveel support dat hij/zij er een heel mooie herinnering aan zal overhouden. Een herinnering die een leven lang bijblijft en die niemand je meer afneemt. Het gaat u allen goed en denk aan allen die op de een of andere manier bezig zijn met projecten voor de medemens. Ik heb jullie heel graag op de hoogte gehouden van mijn wel en wee in Tanzania en ik heb genoten van de vele reacties die ik zowel voor, tijdens als na mijn reis gehad heb. Ook ik heb er volop van genoten.

Een laatste Kwaherini Warafiki. Ofwel: Tot ziens vrienden/vriendinnen.

Huub

P.S. Mochten er mensen zijn die geïnteresseerd blijven in de ontwikkelingen van de Watoto Foundation (iets wat ik hoop dat gebeurt!!!) dan kunnen ze altijd inloggen op de website www.Watotofoundation.nl en zich daar abonneren op de nieuwsbrief van de stichting. Eventuele giften kunnen dan via het banknummer van die site overgemaakt worden naar de Watoto Foundation en daar zal het zeker op de juiste plaats terechtkomen.