Vreemde voorvallen

Jambo warafiki

Vreemde voorvallen!!!

Zo af en toe wil het wel eens voorkomen dat je even terugdenkt aan de laatste weken en dat er dan verschillende dingen zijn gebeurd die “zomaar” plaatsvonden. Een van die dingen is de honden van Ton. De eerste is waarschijnlijk vergiftigd. Hoe gaat het nu met die andere. Nou, daar gaat ie dan. Nadat de koe was gestolen, heeft Noud bedacht dat er een andere, een echte waakhond, moest komen. Die stond dan ook plotseling voor de deur. Wij wisten nog van niets, maar goed. Die hond werd geaccepteerd en behoorde al snel tot de “familie”. Ton is nu eenmaal gek met dieren en dat klikte dan ook wel weer.
Donderdagmorgen. Ton en ik vertrokken naar Dar es Salaam en wel om 04.30 uur. De askarie (de nachtwaker) maakte de poort open terwijl hij de hond had los lopen. Daarbij lette hij niet op de hond en roef. Weg was die. Zoals we later hoorden was hij achter ons aangerend. Om 09.00 uur kregen wij een sms’je van Charles. ’De hond is weggelopen, maar voor de rest alles goed!’ ”Verdorie”, is het enige dat Ton zei en we gingen gewoon verder. De volgende dag kwamen we terug. ’s Avonds rond een uur of 18.30. Donker Afrika. We reden de weg in die o.a. 2 km lang naar de Watoto voert. We zagen een hond rennen en Ton zei: ”Dat lijkt Brain wel”. Hij reed wat zachter en riep een keer. Eigenlijk meer voor de lol. Toen we de auto stilzetten voor de deur van het stafhuis bleek het inderdaad Brain te zijn geweest die de hele tijd op zijn baasje had zitten wachten. Slechts een week in huis en dan al zo’n band.
We hebben nu wel een probleem. Noud had nl. alweer een nieuwe hond gekregen. (Op die plaats zijn ze blijkbaar uit voorraad leverbaar!) Dus nu twee grote honden en een kleine. We zijn er ‘s avonds niet zo blij mee. Ze janken nl. nogal. En dan die kleine nog die de poison had overleefd. Goed, allemaal familie, zullen we maar denken en het gaat allemaal z’n gangetje.
Zondagavond. We hadden de kist van Ton geopend en er met veel vreugde de nodige gereedschappen en bruikbare dingen uitgehaald. We liepen nog even rond en de askarie liep met drie honden. Ton was daar niet blij mee en zei hem dat. ”Ach, dat doe ik wel vaker,” was het antwoord van de man en ze wandelden door. Nog geen minuut later een ijselijke gil en daarna gekreun. Een van de grote honden had Simba, dat kleintje, gebeten. En naar later bleek behoorlijk. Dood dus. Drama voor Ton die hem net weer had opgelapt en zo blij met hem was. We leven allemaal mee, maar daar schiet hij niets mee op. Heel erg droevig.

De jongens.
Er zijn van die jongens die denken toch de baas te kunnen spelen tussen al de anderen. Flink zijn en dingen eisen!!! Niet vragen of het mogelijk is, nee ik moet. Dat kan dus niet. Op een gegeven ogenblik zijn er dan ook zo twee vertrokken. De een wilde nieuwe schoenen en had net sandalen gehad. Hij had deze ergens laten staan en andere weggepakt bij een andere knul. Dat kan dus niet. Te beroerd om zijn eigen schoenen te gaan zoeken (jullie kunnen wel nieuwe betalen) en wilde dus meteen nieuwe. Op het moment dat hij doorkreeg dat het niet ging lukken zei hij de volgende morgen weg te gaan. O.k. het zij zo. We hebben ook geen poging gedaan om hem tegen te houden. Alle realiteit was uit het oog verloren. Hij zou teruggaan naar Arusha waar hij vandaan kwam. We hebben daar aangegeven dat hij zou komen en dat resulteerde deze week in een gesprek met de opvang daar. Hij heeft zijn kippen en kuikens in een juten zak gedaan en is gegaan. T.I.T. Een ander had min of meer hetzelfde verhaal maar hij had besloten om zonder iets te zeggen op woensdagmorgen weg te gaan. Dinsdag had Ton overigens nog een zeer geslaagde verjaardag. Die verjaardag begon met een mis in de community hall. (Het was voor het eerst dat er een mis werd gelezen en dit was zeer sfeervol. Mede door de medewerking van het kerkkoor van Maji Ya Chai.) Ton voelde zich ’s avonds als 70-jarige als een jonge God tussen de gasten, vooral familieleden.
Zo zijn we op dit moment met 7 jongens die het best wel naar de zin hebben. Men is bezig om leerkrachten aan te trekken en te zorgen dat de jongens, als er nieuwe jeugd instroomt, op gepaste wijze les krijgen. De structuur komt langzaam in zicht.
Dat waren dan van die kleine dingen die hier gebeuren en waar je bijna gedachteloos aan voorbijgaat. Maar het zijn toch kleine menselijke dramaatjes. De jeugd die weggaat, gaat een heel onzekere toekomst tegemoet en dat is zeker hier in dit land ook niet alles.

Kwaherini warafiki
Huub