Even naar Dar es Salaam

Even naar Dar es Salaam

Beetje geschiedenis
Tanzania, het voorheen geheten Tanganyika, is behoorlijk aan de maat. 945.000 km2 om precies te zijn. Even een voorstelling van hoe groot dat is? Frankrijk, Duitsland en België samen. Het heeft om en nabij de 35 miljoen inwoners. Dar es Salaam, de grootste stad, neemt daarvan 2,5 miljoen voor zijn rekening. Velen denken dat Dar de hoofdstad is maar de hoofdstad van Tanzania is sinds 1964 Dodoma. Dat ligt zo’n beetje midden in het land. In 1964 werd Tanganyika, door de samenvoeging met Zanzibar, Tanzania. Je voelt het al: Tanzania is een samenvoeging van deze twee aparte staten.
Er zijn in Tanzania ruim 120 verschillende stammen en het is waarschijnlijk een van de redenen dat er vele huwelijken stuk lopen. Het verschil tussen een “Sukuma” en een “Chagga” is over het algemeen dermate groot dat het nogal eens mis loopt. Voor “zoekenden” onder u, er is aanbod genoeg alleen... altijd wel een paar kinderen achter de hand. Die krijg je er voor niets bij.

Op reis van Noord- naar Oost-Afrika
“We zijn even naar Dar geweest,” werd er afgelopen vrijdagavond, zo even tussen neus en lippen, gezegd. We gaan even een kist ophalen van Ton waar hij al een jaar op zit te wachten. Daar heb je dan, in ons geval, twee dagen voor nodig en daarvan zit je het grootste gedeelte in de auto. Het is van Makumira af een goede 666 km. Ik heb de route nu drie keer afgelegd. Eenmaal met de bus en nu dan heen en weer met de auto. Het is een werkelijk adembenemende route dwars door een stukje Afrika waarbij je vanalles onder ogen krijgt. Te beginnen vanuit Makumira, waar je aan de voet van mount Meru vertrekt. Heb je die gehad, dan krijg je zicht op de Kilimanjaro. Met z’n besneeuwde top een baken voor iedereen. Met 5895 meter de hoogste berg van Afrika. Hij blijft tot voorbij Moshi het beeld bepalen. Voorbij Moshi gaat het naar beneden richting Same. Dan praat je toch al snel over halverwege. De weg, met de nodige fikse dorpels in ieder dorp, is goed is te berijden. Niet druk. Het zijn alleen de bussen die onvoorstelbaar hard jakkeren, en de vrachtwagens, die in een slakkengang naar boven klauteren bij ieder bultje dat ze tegenkomen, die het maken dat je echt moet opletten. Je rijdt er met links van je de Upare mountains. Een middelhoog gebergte dat afwisselend zeer ruig en bebost is. Rechts een onvoorstelbare vlakte met heel in de verte de Bleu mountains. Het land is zo onvoorstelbaar groot dat het moeilijk is een afstand te bepalen. De Serengeti staat erom bekend. Droog en onafzienbaar, maar hier is het niet anders. Dit is het gebied dat nog tot de Massaï-steppe behoort. Een koeienvolk dat altijd maar weer trekt en geen rust kent. Voor Mombo krijgen we nog de Usambara mountains. Iets minder hoog maar zeker zo ruig. Het wordt wel eens aangeduid als de “Alpen zonder sneeuw”. Hier komt 90% van alle plantensoorten die Tanzania kent voor. Dan is het leuk dat je iemand bij je hebt die het gebied als zijn broekzak kent. Hij dreunt het hele rijtje plaatsen op net zoals mijn moeder nu nog het rijtje kent, dat ze uit haar hoofd heeft geleerd van wat toen Nederlands-Indie was. Java, Balie, Lombok enz. enz. Daarbij weet Ton ook nog eens de bijzonderheden van de verschillende plaatsen te vertellen. Zo’n rit verveelt dan ook nooit. Bij Korogwe linksaf. Dan kom je in wat ik noem het “echte” Afrika. Een onafzienbaar lange weg waaraan vele kleine dorpjes liggen. In elk dorp minimaal 2 drempels. En dan moet je echt wel terug naar 10 km per uur anders gaan je assen er onderuit. Op die strategische plekken staat men dan met (levende) kippen voor de verkoop, allerhande fruit en handel in alles wat los en vast zit. Een weg, aan beide kanten wat “huisjes” van hout, klei en af en toe steen. Maar als je de dorpen uit bent, zie je in de verte de kleine chamba’s waar een paar huisjes staan en waar iedereen vooral bezig is te overleven. Heel idyllisch van een afstand, maar armoe troef volgens Ton. En wij maar denken dat die mensen ook wel gelukkig zullen zijn op hun manier. Ik twijfel eraan. Je ziet in Tanzania heel weinig mensen lachen. Het is echt overleven. Elke dag weer. Maar vanuit de auto is het genieten. Bij Chalinze linksaf en dan is het nog 110 km te gaan. Een bijna brandnieuwe weg waarbij het in de buurt van de grote stad steeds drukker wordt. Toch niet overdreven, maar het is wel heel erg opletten. De daladala, de coaster, het busvervoer in die busjes waar officieel 12 man in mogen, maar er ook 23 in kunnen (proefondervindelijk vastgesteld!). Op 20 km voor Dar worden we opgewacht door Raymond. Een kennis van Ton die daar taxidriver is. Hij wijst ons de weg door het vooral uitgestrekte Dar es Salaam. We komen op de plaats waar we moeten zijn. T.E.C. waar een kist voor Ton staat waarop hij al een jaar lang zit te wachten. Ook dat is T.I.T. Maar nu gaat die mee naar Makumira. Dezelfde weg terug. Ik verheug me er alweer op.

Kwaherini warafiki
Huub