De koeienstory (vervolg)

Jambo Warafiki

Het komt er dan toch weer van. Een nieuwe aflevering van de koeienstory. Nou, het gaat niet al te best. De koe hebben we zo goed als afgeschreven, ook al houden enkele mensen nog hoop. Hoe is de situatie op dit moment? 1) Jacob, de nachtwaker, zit nog steeds in de cel. Hij heeft voor de rechter bekend, maar we zijn er bijna allemaal van overtuigd dat hij het zeker niet alleen heeft gedaan of dat hij gedwongen werd mee te werken aan de diefstal. 2) Lynus, een van de daily-workers, is nu ook opgepakt. Maandagmorgen om 8.30 uur kwam de politie hem ophalen. Er zouden aanwijzingen zijn dat hij (ook) medeplichtig zou zijn. Een van de andere daily-workers, Njao, had een tamelijk zekere beschuldiging tegen hem en heeft dat doorgebriefd aan de politie. De beloning voor het vinden van de koe is per slot van rekening 50.000 Tsh. Daar moeten ze toch zeker een maand of twee voor werken
Het is trouwens niet niks om hier een koe te stelen. Er staat een gevangenisstraf op van 17 jaar. Daar is “uiteraard” wel van af te komen, maar dan gaat dat heel veel geld kosten. Geld dat niet in de boeken komt, om het even netjes te zeggen. De familie van Jacob heeft nu aangeboden om een andere koe als genoegdoening te schenken en zodoende de rechter te overtuigen dat we samen tot een oplossing zijn gekomen. Wij willen daar natuurlijk graag aan meehelpen, maar het is uiteindelijk de rechter die beslist hoe het verder gaat. Wordt vervolgd!!!
Dagje uit
Afgelopen week ben ik een dagje met Ton op stap geweest. Naar een van zijn vele posten die hij, in de 20 jaar dat hij in Tanzania verblijft, heeft gehad. Het is prachtig met Ton door het land te rijden. Hij weet overal wel iets over te vertellen en hij kent zoveel mensen dat je werkelijk overal welkom bent. “We gaan even op bezoek bij Marielle,” dat is een medestandster van de Spiritijnen uit Nederland die “probeert” de VOS-cursus hier in te voeren. Ze krijgt echter geen poot aan de grond. “De mannen hier zijn zo bang dat ik ze de les zal lezen, dat ze me angstvallig mijden. Dat terwijl het district zo groot is dat we elkaar echt niet elke dag hoeven te zien. En daarbij: het is mijn opzet om samen te werken, en niet om ze de les te lezen.” Frustatie alom omdat ze zo al bijna een jaar zit te wachten om zich nuttig te maken. Even komt Pat Patton, ook pater van de H. Geest, binnen. Piloot van de “Flying Doctors“. Hij heeft Truus (van Hout) nog naar Naïrobi gevlogen toen ze plotseling ziek werd. Een onderhoudende, typisch Amerikaanse gast.
Verder gaat het. We gaan naar de UTO-farm waar Ton wel 30 jaar terug nog kind aan huis was. Het is een groene oase in de droogte. Een huis in Zuid-Afrikaanse stijl dat weer heel veel doet denken aan de Engelse land-cottages. Prachtig! En als hij ons uitnodigt voor een kop koffie vallen we achterover van de prachtige inrichting. De man is Deen en leeft hier al ruim 20 jaar. Ook zijn zonen en dochter wonen hier. Zij hebben een bedrijfje opgericht dat paardentrektochten organiseert. Ze hebben een flink aantal koeien en runderen en er lopen nog ruim 35 paarden rond.( Voor de kenners: Tarabreths Argentijnse raspaarden.) Het was de hobby van zijn vrouw die twee jaar geleden is overleden. Hij is nog niet zo oud. Net 80 zegt hij vol trots. Ton, bijna 70, denkt er meteen nog ruim 10 jaar bij, moet kunnen.
Na ruim een uur en de koffie met koek, gaan we verder. De plaats: Oldonyo Sambo waar Ton het kleinseminarie heeft gebouwd. Er staat overigens een prachtige kerk tussen die ook van zijn hand komt en waar ik met bewondering sta te kijken hoe de constucties zijn. Prachtig en allemaal handwerk! We komen er via een “weg” die mij het meeste doet denken aan de etappes van Parijs-Dakar. Een en al los zand en we hebben de 4-wheele-drive heel erg hard nodig. Maar best wel leuk om hier doorheen te ploegen. De plaats waar we komen is nu een school met internaat voor jongens. Er zijn ruim 80 leerlingen van form 3 (12 jaar) tot form 7 (18-20). We treffen een pater aan die ons met plezier rondleidt en het ook nodig vindt dat de jeugd het een en ander kan vragen aan vooral Ton. Als je Ton dan voor zo’n klas ziet staan, is er een onderwijzer aan hem verloren gegaan. We eten wat de pot schaft. Ugali. Verder gaat het weer. Via dezelfde weg terug dus weer 2 kilometer crossen en dat met een paar passagiers achter in de bak. “Het is geen wonder dat ze hier niet wit kunnen worden“ zeg ik. Het stof, het zand, het geeft allemaal niets. Als ze maar niet hoeven te lopen.
Laatste stopplaats is bij familie van Ton. Hij, en ik, gaan op bezoek bij een dochter van zijn schoonzus. Als we daar aankomen is alles in rep en roer. Er blijkt trouwens ook nog een tweede zus te zijn die net van haar man weg is (gescheiden, weggelopen, hij weggelopen). Noem maar op. In Tanzania is het een zeldzaamheid dat men samen blijft en hier hebben we weer een sprekend voorbeeld. Na ontvangst met stevige knuffels, (gelukkig vooral Ton) worden we binnengenodigd voor de onafscheidelijke kop chai met veel melk en nog meer suiker. Dat sla ik voorzichtig achterover!!! Ik ben nog niet ziek geweest en wil dat graag zo houden. Komen er ook nog pannenkoeken tevoorschijn!!! Tja, en die waren best lekker. Ton heeft een foto van de moeder bij zich en ze worden er allemaal even heel stil van. Ze hebben ze al in geen jaren meer gezien. Zij natuurlijk ook op de foto en als je dat dan digitaal terug kunt laten zien is het hek helemaal van de dam. We zitten trouwens in de beste kamer van de twee die ze hebben. De andere is de slaapkamer! Zo’n huiskamer bestaat uit een ruimte van 1.50 m bij 3 m. Het is opgebouwd uit 2 rijen twijgen waartussen stenen worden opgesloten. Die worden dan weer bedekt met modder of eventueel net als bij de Masaï met koeienmest bekleed. Voor de inrichting heb je Jan de Bouvrie niet nodig. “Salontafeltje”, een 2-zits en 4 prosten, van die grote rookstoelen zoals wij die van jaren terug kennen. Behang is niet moeilijk. Een oude krant, een poster van een af ander onbeduidende reclame. De beteren hebben een poster van coca-åcola.
Buiten foto’s nemen en een paar kralenkettinkjes als aandenken. Terug naar Makumira. Een heerlijke dag gehad en volop genoten.
Een dag uit het leven van Huub en Ton.
Kwaheri warafiki.
Huub.