Ik heb "Ons Project"

Ik heb "Ons Project"

KARIBOE WARAFIKI

Een berichtje uit Makumira. Ja, ik begon steeds met Maji ya Chai maar dat is de plaats waar Noud (van Hout) woont. Ik bevind me op de plaats van het project en dat is Makumira. Ongeveer 7 km verderop. Een heel klein plaatsje waar je, als je niet oplet, nog geen auto kunt parkeren. Is die iets te groot dan staan zowel de voorlampen als de achterlichten weer buiten het dorp. Bij wijze van spreken dan, omdat de meeste auto’s hier in het donker geen verlichting hebben.
Genoeg flauwe kul. Al mijn collega’s hebben alweer een extra vrije dag gehad terwijl ik hier zes dagen in de week werk. Ja ook op zaterdag en wel tot 17.00 uur. Het loont hier echter wel. Er gebeurt het een en ander. Ik hoop dat mijn collega’s dat ook kunnen zeggen.

“ONS PROJECT” (Met dank aan Vierlingsbeek)
Op het moment dat ik bekend maakte te zullen gaan, was het duidelijk dat ik er iets tastbaars wilde achterlaten. Nu, na een maand rondkijken, praten, overleggen enz. zijn we eruit. Het gaat een echt Nederlands project worden. Het wordt n.l. een koestal. We, d.w.z. Ton, Noud, Charles en ik, hebben eens goed nagedacht en zijn tot de slotsom gekomen dat we voor het algemeen nut kiezen. De groentetuin die ze hebben aangelegd, begint langzamerhand letterlijk en figuurlijk z’n vruchten af te werpen. Voor de jongens is het echter belangrijk om voldoende verschillende voedingsstoffen binnen te krijgen. Nu is het nog vaak rijst en ugali, een dikke maïsmassa die ze hier wel eens de Tanzaniaanse aardappel noemen. Afwisseling is dan ook noodzakelijk en daar zouden de koeien met hun melk en op den duur hun vlees natuurlijk de nodige verandering in kunnen brengen. Van de melk, die tot nu toe steeds gekocht wordt, kunnen diverse producten bereid worden en dat is ook de opzet.
Ook is het een mooie gelegenheid om de jongens kennis te laten maken met het boerenvak. Een vak dat vooral in een land als Tanzania hoge eisen stelt aan zowel mens als dier. Men heeft zeer specifieke kennis nodig en dit is een manier om die kennis over te dragen. Het is een project dat het nuttige (leren) met het aangename (gebruik van) verenigt.
Wat gaat er gebeuren. Bouwvergunning, bouwtekeningen, berekeningen enz. enz. allemaal niet nodig. Gewoon gezond verstand gebruiken en weten waar je mee bezig bent. Voor dat laatste hebben we Ton die al vele bouwwerken op z’n naam heeft staan en die hier zijn hand niet voor omdraait. De schets is klaar en zoals men kan zien, of niet, wordt het een geheel van 10x5 meter. Afdakjes, aan twee kanten uitloopruimte, en een mogelijkheid om de oude en de jonge koeien gescheiden te houden. Niet moeilijk! We willen het echter niet op de T.I.T.-manier doen maar op Nederlandse wijze. (!)
Degelijk geïmpregneerd hout, goede cement (hier wordt nog veel met leem gebouwd), goed ijzerwerk zowel in de grond als op het dak (golfplaten), zodat alles er over 30 jaar nog staat. Nou, hiervoor zijn we al een heel eind compleet. Ook financieel schiet het op met dank aan iedereen die mij hierin heeft gesteund. Ik wil hier daarom ook spreken van “Ons Project” i.p.v. mijn project. Waar ik echter nog aan zit te denken is om half december, tegen de tijd dat ik weer terugkom naar Nederland, de stal gevuld te krijgen met enkele koeien of kalfjes. Dat zou natuurlijk het allermooiste kerstgeschenk zijn dat ik hier kan achterlaten. Mocht iemand nog denken: Hé, ik heb nog wat geld liggen en er wel aan gedacht, maar er niet toe gekomen..... Rabonummer 15.43.05.456 t.n.v. Huub Watoto. Mischien kun je iemand anders er nog eens op wijzen, je weet maar nooit. Het komt zeker op de juiste plaats. En de jongens zullen telkens als ze bij de koeienstal komen zien staan, D.V.V.H.S. De Vrienden Van Huub Stal of in het Swahili W.W.H.B.N Warafiki Wa Huub Banda la Ngombe

Kwaherini Warafiki
Huub

Volgende keer weer het gewone leven. Maar denk hier even over na. Het zou prachtig zijn als het allemaal gaat lukken.