Jambo warafiki

Jambo warafiki. ( Ja, zoek dat maar eens uit)
Tijdens het begin van mijn verslaggeving ben ik nogal warrig van stapel gelopen en daar ben ik me heel wel van bewust. Nu ik weet hoe het werkt, en ermee kan omgaan, heb ik de rust om rustig aan bepaalde dingen te werken. Vandaar dat ik even enkele zaken uitleg.
Er zijn de laatste keren nogal wat vragen binnengekomen en ik zal daar graag op de een of andere manier antwoord op geven. Misschien niet allemaal in een keer, maar voor en na krijgen jullie je verklaring wel. (Blijf lezen!!!)
1) Hoe is het weer bij jullie?
Zoals zo vaak is dat de eerste vraag die men je stelt als je op vakantie bent geweest. Over het algemeen lekker. De eerste week zelfs aangenaam warm, de laatste paar dagen ietsje minder. D.w.z. van de 23 tot 35 graden. (Je ziet de mensen ¹s morgens dan ook in dikke jassen rondlopen!!!)
2) Hoe is het werk voor jou daar?
(En dan natuurlijk, wat doe ik zoal de hele dag).
Het werk voor mij, babaRon of mister Huub, is voornamelijk meehelpen met timmeren, waterleiding leggen en hier en daar bijspringen. Manusje van alles dus. Het komt ook wel voor dat Charles vraagt of ik meega naar de markt. Heb ik helemaal geen bezwaar tegen. Heerlijk. Voor hem is het moeten. Moeilijk onderhandelen over werkelijk alles en ik kijk maar een beetje rond. Ik verbaas me erover dat ik zoveel mensen zie, en denk dan maar dat die allemaal nachtdienst hebben. Daarna draag ik natuurlijk de boodschappen! We zijn per slot van rekening in Afrika. Bijna de enige Mzungu en de mensen kijken ons aan of ze water zien branden. Dat hoort duidelijk niet zo.
3) Hebben de mensen die er werken enige opleiding genoten?
De meesten niet. Ton, BabaNelly, de uitvoerder, heeft echter ruim 40 jaar ervaring in Tanzania met het bouwen van vanalles. Het varieert van kerken tot ziekenhuizen, van gewone huizen tot alles wat daartussen zit. Charles, Oegandees en 23 jaar, heeft een opleiding genoten in een seminarie (net op tijd ontsnapt volgens hem) en zeer goed bij de pinken. Letterlijk en figuurlijk van alle markten thuis. Hij geeft tussendoor ook nog les. Dan zijn er twee vrouwen, Mama Kabisa en Blanca. De eerste is de ³moeder² voor de jongens en de tweede verzorgt het huishouden. Dan zijn er de dagarbeiders. Dat zijn een stuk of acht mannen die er elke dag wel zijn. Timmerlui (2), die tevens de jongens opleiden zodat ze feeling krijgen met het vak. Metselaars (2), die met wonderlijke materialen alles weten te maken. Sjouwers (3) en een dag- en een nachtwacht. Allen hebben geen opleiding genoten maar zijn op hun gebied vakmannen. Ze verdienen tussen de 10.000 en 18.000 Tsc. 10.000 schilling is 0.9 euro per dag. Met 100 euro per week worden ze zo ongeveer betaald.
4) Hoe woon je daar?
Ik woon er samen met Ton en Charles met wie ik dag en nacht samenleef in een plantagehuis. Het stafhuis. Het huis staat op een oude koffieplantage die door de Watoto Foundation is gekocht. Prachtig huis dat er na een goede opknapbeurt weer ouderwets statig uitziet. Om 17.00 uur gaan de werkers naar huis en zitten wij even op de veranda heerlijk de dag te evalueren. Soms waan ik me een vroegere koloniaal. Maar... om 19.00 uur is het pikkedonker. Ik heb wel de tijd om af en toe een boek te lezen. Heerlijk.
5) Is het niks om daar een fietsroute uit te zetten?
Ja, dat kan hier wel. Het zal wel een ATB-route worden, omdat er veel slechte weg is. Daarbij wordt dan ook nog links gereden. Als dan de daladala¹s (busjes voor officieel 8 personen maar waar hier gemakkelijk 15 tot 20 mensen ingaan, plus kippen en boodschappen) voorbijkomt is het helemaal levensgevaarlijk. We hebben er al wat zien liggen langs de kant van de weg.

Dan nu over de jongens.
De jongens die hier zijn, dat zijn er nu negen, komen dus niet zomaar aanlopen. De Watoto Foundation heeft een samenwerkingsverband met een Tanzaniaanse organisatie die de kinderen in eerste instantie op jonge leeftijd opvangt. In 99% van de gevallen komen ze uit gebroken gezinnen waarvan vader meestal de benen heeft genomen en tegen de moeder heeft gezegd: ³De kinderen mag jij wel hebben.² Daar staat echt geen alimentatie tegenover. Zie het maar te redden. Gevolg is vaak dat de kinderen verwaarloosd worden en de straat als enige uitweg hebben. Dit resulteert in lijm snuiven, stelen, mensen beroven en deel uitmaken van een straatbende. Dat is over het algemeen de achtergrond van deze jeugd. In deze situatie worden ze dan van de weg geplukt en in een opvang geplaatst. Als ze te oud worden voor deze opvang komen ze soms in aanmerking voor dit project. Er zijn echter ook jongens die door hun moeder zelf worden aangemeld. Dan is de nood natuurlijk erg hoog. Het is dan aan de staf om te beslissen of zo¹n jongen geplaatst kan worden. Voorzichtigheid is hierbij geboden. Als men het van iemand te weten komt, staan er morgen honderden aan de poort. Wat wil je. Drie maal daags eten, slapen, kleding, les en daarbij een soort stage zodat je een of ander vak leert. Dat is voor bijna niemand weggelegd in dit straatarme land.

Tot zover op dit moment. Mochten de antwoorden weer nieuwe vragen oproepen, stel ze gerust. Ik probeer er af en toe wat mee te nemen in de stukjes.

Kwaheri. BabaRon


Het gewone leven hier gaat ook ³gewoon² door. Deze week nogal wat bezoek gehad. Dan bedoel ik niet de muggen die je af en toe opvreten, de mieren die soms in slagorde voorbijkomen of de dubbeleneushoornvogel die hier voorbij komt vliegen met zijn typische kraakgeluiden. Nee... echt bezoek dat voor een groot gedeelte via Noud zijn/haar weg naar Watoto weet te vinden. Allereerst was er zuster Adriana een zusterke van 70 jaar dat al ruim 20 jaar in Tanzania zit. Nou ja, een zitkont heeft ze zeker niet. Afkomstig uit Vorstenbosch en vroeger in huis bij de Van Houtjes. Een heerlijk mens. Kletsen over wat ze zoal heeft gedaan de afgelopen jaren en waar ze nu mee bezig is. Zij zit echt in de middle of nowhere. De mensen zijn er hele dag bezig met water. Daar moeten ze 20 tot 30 kilometer voor lopen. Het is verschrikkelijk en ze zijn nu bezig met een boorhole. Die moet wel tot bijna 200 meter diep gaan voordat ze fatsoenlijk water hebben. Ze zijn daar met 3 nonnen en het is pezen. Voor dit zusterke geen probleem, dat moge duidelijk zijn. Zij had de auto in Aruscha in de garage. Dat duurt dan een dag of vier en ondertussen legt ze bezoeken af en doet ze haar boodschappen. ³En dan zien die taxichauffeurs mij lope en dinke dan die mot een lift hebbe, mar ik heb ze nie nodig. Ik geef de schillingen wel an die arme drommels, die hebbe er meer an.² Heerlijk, je ziet ze lopen met die volle tassen.
Afgelopen donderdag een ³verdwaald² stel uit Budel. Ze waren op zoek naar Pater Piet Loohuis. Niemand wist die te vinden en ten slotte werden ze hierheen gestuurd. En wat denk je? ³Natuurlijk weet ik waar die zit,² aldus Ton. Ook weer geregeld. Prima. Ze hebben meegegeten, we hebben ze een rondleidng gegeven die hen hevig interesseerde en zowel zij als wij namen met een voldaan gevoel afscheid van elkaar.
Afgelopen vrijdag was er ten slotte nog ³Betsy³ uit Veghel. Een kennis van Noud die hier een schoonbroer heeft zitten die als pater in Mwanza verblijft. Vijf weken was ze onderweg en zaterdagavond vloog ze terug naar Nederland. Heel leuk eens even bij te praten.
Zaterdagmiddag nog bezoek van Nelly met haar twee kinderen. De dochter van BabaNelly. Van Ton dus. De kinderen hebben beiden malaria maar dat is met de goede medicijnen in een paar dagen weer over. Zij werkt voor reisorganisatie Trueafrica (www.trueafrica.com) en had wel het een en ander te bieden voor een rondreis voor Corrie als ze naar Tanzania komt. Ze brengt een mail die verstuurd is aan de kennissen van Ton in Nederland, om de kerkdeuren in Maji ya Chai mee te sponsoren. Een mail door Noud verstuurd, maar niet direct met medeweten van Ton. Als er al mensen zijn die willen sponsoren, dan wel specifiek op zijn rekeningnummer Rabo 32 98 56 243 o.v.m ³kerkdeuren Maji Ya Chai². Het is maar dat ze het weten.
Zo zie je maar. Hier is geen week hetzelfde, zelfs geen dag. En tussendoor wordt er ook nog gewerkt. Daarover later weer een stukje.
Kwaherini Huub.