Hoe heet/warm en mooi samen kunnen gaan!

Aankomst Alice Springs netjes op tijd. De klok is weer verzet. Een half uurtje eerder. We hebben uiteindeelijk met een man/vrouw of 30 in een 737 gevlogen en hebben er 2.30 uur over gedaan om van Cairns naar hier te komen. Prima vlucht en genieten.
Genieten van het uitzicht waar we overheen gaan. De grote leegte met z’n fascinerende kleuren. De droge rivieren die je van bovenaf ziet en de scherpe rechte lijnen zoals we die ook kennen van de NASCA lijnen( die zullen door al het water in Peru alleen maar beter zichtbaar zijn geworden!) zoals we die in Peru hebben mogen bewonderen van boven af.
Als we uitstappen is het “zoals ze hier zeggen” een aangename temperatuur van z’n 36 graden. Een klein vliegveld dat bijna uitgestorven is en waar we proberen informatie in te winnen via de stand van de plaatselijke VVV die er staat. Op zondag dus niemand aanwezig en gezien het feit dat de enige bus die er loopt intussen al weg is zijn we aangewezen op een taxi. Die regelt ook het resort ook al zijn we niet helemaal blij op de manier zoals het allemaal gaat. Maar goed we willen slapen en graag een toer gaan doen en wel morgen meteen en dat kan hier allemaal geregeld worden bij dit resort waar een Nederlandse achter de bali zit wat het allemaal iets gemakkelijker maakt. Morgen, maandag, om 06.20 uur staat de bus voor de deur en komen woensdagavond terug. De kamer hebben we dan ook twee nachten nodig dus de spullen kunnen erin blijven liggen. Heeft ook z’n voordelen.

Nog even naar het centrum van Alice Springs. We zitten op ongeveer 1,5 a 2 km van het centrum maar het is lekker wandelen en heerlijk weer. Een heel andere warmte dan de klam makende hitte van Cairns wat je steeds aan de jungle deed denken. Opvallend. Meteen zie je de Aboriginals rondhangen. Klinkt niet positief, maar als je de verhalen erover gelezen hebt, is het duidelijk hun manier van leven. Maar ze vallen wel op. Typische mensen die er uitspringen door hun diep zwarte kleur en hun markante “koppen”. Soms heeft het ook wel iets beangstigend en ik kan mij dan ook goed voorstellen dat Corrie hier heel duidelijk aangeeft in het donker niet te willen wandelen. We wandelen even de ANZAC hill op die zoals in bijna elke plaats in Australie de gevallen soldaten eren. Van hieruit heb je een mooi overzicht can de plaats die toch groter lijkt als we ons hadden voorgeteld.Dit gedeelte straalt geen rijkdom uit.
We worden er bij het resort op gewezen dat we heel lekker kunnen eten bij de erachter gelegen golfcourse. Hier maken we dan met graagte gebruik van en we komen in gesprek met een van de mensen die daar werken. “Als je binnenkomt, hier in Alice krijg je eigelijk niet het goede beeld. Het is een behoorlijke welvarende stad die de laatste 10 jaren een enorme boost heeft gekregen door het toerisme. Er wordt veel geld verdiend en..... uitgegeven. Alleen het beeld van de Aboriginals valt meteen op. Dat is jammer, maar niet erg. Het is hun manier van leven en dat wordt door het merendeel van de mensen hier wel gerespekteerd”.
Mooie woorden, goed te horen dat ze het meent.

Maandagmorgen 05.30 uur; De wekker en we hadden nu graag die grote hamer gehad om dat ding stil te krijgen en niet meer te hoeven zetten. Maar goed wij willen zo graag! Echt vakantie. De bus is redelijk op tijd, we halen nog wat mensen op en hup. Daar gaat het. We moeten een kleine 400 km overbruggen vandaag en dat gaat behoorlijk gemakkelijk. We zijn met 24 personen op stap en zullen vandaag de “Uluru” bezoeken.De zogenaamde Ayers rock.Dit is een van de grote wereldwonderen op geologisch gebied. We kennen dit allemaal van de foto’s maar om bij deze zo grote rode monoliet te staan is toch een ander verhaal. Als je googled komen er zoveel mooie verhalen naar boven over de Aboriginals, hun omgang met dit gebied enz enz. In een hitte van rond de 40+, het gezelschap geniet met volle teugen van de uitleg van de (goede) gids. Op de vraag of er mensen zijn die een rondje rond de rots willen lopen steken er 7 hun hand op waaronder ook wij. Verder een Duits, Zwitsers stel en een Zwitsers/Italiaanse die ook meegaan.
Het blijft wondermooi om hier in deze omgeving waar zoveel geschiedenis aan vast zit rond te mogen lopen. Warm? Ja. Vervelend? Nee. Mooi? Geweldig. In Nederland zouden we het niet in ons hoofd halen om bij zo’n temperatuur te gaan wandelen, maar hier fantastisch!
Na afloop van onze wandeling van 9.4 km is het nog even wachten op de bus die brengt ons dan naar de anderen die al staan te wachten op het punt waar de “sunset” zal plaatsvinden. Het is allemaal geregeld en het mooiste van alles is dat op die plek (voor iedere reisorganisatie) een tafel staat met hapjes en een glas champange. Een heel bijzondere ervaring die de mensen uit de bus meer tot elkaar brengt. Zo zijn er nog 3 stellen uit Nederland in de bus, een “echt” Engels stel, een Deense vader en zoon en twee Deense vriendinnen. Een leuk gemeleerd gezelschap.
S’Avonds een heerlijke BBQ waarbij alle eer aan de gidsen die het prima voor elkaar hebben. Van eenieder wordt verwacht dat we een handje uitsteken. Dit verloopt prima. Maar.... laat gaat het niet worden. Na de medeling dat het de volgende morgen 05.00 uur opstaan is gaat iedereen naar z’n tentje waar de temperatuur inmiddels redelijk te doen is. Ondanks de geweldige sterrenhemel waarvan we hadden willen genieten, liggen we allemaal zo te pitten.

Dinsdagmorgen 05.00 uur; Echt het vakantiegevoel. Lekker op tijd eruit en daar gaat ie weer. De bus in en nu naar “The Olga’s”(Kata Tjuta) Het is, evenal de Uluru ook op de wereld erfgoedlijst van de UNESCO. Het is een gebergte met 36 toppen dat ook “zomaar” uit de dorre grond oprijst. Hier maken we de “sunrice” (nee, geen champange) mee. Weer op een georganiseerde plaats en het is druk, maar niet vervelend druk. Iedereen heeft oog voor de schoonheid van het moment. En schoon is het. We kunnen nog net de Uluru in de verte zien liggen, dan de schaduwen die vallen over de Olga’s. Prachtig. Ook hier maken we een wandeling en gaan we nog naar een museumpje waar we wat worden bijgeschoold over de cultuur van m.n. de Aboriginals. Die een brede kennis hebben van dier en plantkunde en zich zo in leven weten te houden in de droogte en hitte van midden Australie.
Dan op weg naar ons volgende camp waar we nog wat tijd hebben voor onszelf. We gaan een stuk wandelen en zien er nog wat “wilde” kamelen. Er liggen er een stuk of 10 bij een waterplas en die hebben het daar heel goed naar de zin. Waarschijnlijk worden ze gebruikt voor de kamelen ritten die je daar normaal kan maken maar het is nu einde seizoen en tot maart was er niet de mogelijkheid om er gebruik van te maken.
S’Avond een speciale manier waarop onze gids kookte. Potten die hij zo in de as zette met deksels met een rand er omheen waar ook as op werd gelegt. Dat een uurtje of anderhalf laten pruttelen en een heerlijk maaltje van kippenpootjes, groenten en heerlijk op dezelfde wijze gebakken brood. Een koningsmaal. Maar met de mededeling; Morgen weer om 05.00 uur er uit.

Woensdagmorgen. 05.00 uur komt hij weer langs. Waikie, waikie. De nacht zijn we allen niet zo best doorgekomen. Veel wind en dat in een tent dat geeft niet het beste gevoel om te slapen. Maar als je al om 22.00 uur in bed ligt is het snel voldoende. Op naar de “Kings Canyon”. Ze hebben het beste voor het laatst bewaard. Misschien niet zo bekend, maar zeker zo overweldigend. Allereerst natuurlijk weer de “sunrice”. En dan een tocht van ruim 4 uur klimmen en klauteren door dit prachtige overweldigend gebied. Hier voel je de oudheid van miljoenen jaren terug, en voel je, hoe je een kan worden met de natuur. We genieten 4 uur lang met volle teugen, en iedereen is er vol van. Je ziet hier weer eens hoe nietig de mens is in de natuur.
Terug bij de bus gaat het richting Alice Springs, een mooie time out ergens ruim halverwege waardoor we betrekkelijk fris bij ons resort aankomen.
Prachtige 3 dagen, een van de hoogtepunten tot nu toe.Ondanks het verschrikkelijke aantal vliegen dat hier was. En maar zwaaien. Maar te verhelpen met een vliegennetje voor de ogen! Het “Red Center” van Australie.
En morgen? Eerst maar eens lekker uitslapen, en dan op naar de trein. Op naar “The Ghan”. Van Alice Springs naar Adeleide.

“See You” (zoals hier iedereen zegt)
Corrie en Huub