Karibu Tanzania

Hallo lezers.

We zijn inmiddels alweer thuis. Vanmorgen aangekomen in een koud, kil maar ook wel weer mooi Nederland. Het groen en de herfstkleuren spreken ook nu weer aan. Alle dagen zon en droog is ook niet alles kom je dan weer achter.
We willen allereerst iedereen bedanken die een bijdrage heeft geleverd aan de sponsorklim die we allen 8 met goed gevolg hebben voltooid. De Meru, wat Sanne al schreef, 4566 meter hoog hebben we bedwongen. Mede dankzij jullie bijdrage hebben we bij de Watoto Foundation een cheque aan kunnen bieden die de kosten van de nieuwe communitee hal kunnen dekken. Voorwaar van iedereen een mooie prestatie.
We willen jullie echter de rest van onze reis niet onthouden. Daar gaan we dan ook weer. We waren gebleven in Dar es Salaam.

Een metropool strekt zich uit. We komen het station uit waar nog een strenge uitgangscontrole plaatsvindt. Ik vraag echter mijn kaartje terug en lachend geven ze mij dit terug. Gelukkig. Het is bijna een relekwie geworden. Zo'n reis doe je maar eens in je leven!.
Natuurlijk komen de taxichauffeurs als bijen op de honing af. We hebben van Ton een telefoonnummer gekregen van een goede kennis van hem, maar die krijgen we niet te pakken zodat we noodgedwongen toch met een van deze havikken in de slag zullen moeten. Een chaufeur, een "praatjesman",om je in die auto te krijgen, zo krijg je de auto wel vol. Hij weet een plaats die wel bij ons past en dicht bij de vertrekplaats van de Scandinavia express waar we de volgende dag mee naar Makumira willen reizen.
We komen in een moslimwijk waar we ons voelen alsof we in de verkeerde film terecht zijn gekomen. Toch gaan we binnen kijken en het is een goed en net hotel gerund door "uiteraard" Indieers. Zij zijn de mensen die het geld verdienen in Tanzania en ook in een groot deel van de rest van Afrika.
De betaling geeft zoals altijd problemen, ondanks de afspraak die je van tevoren maakt over de kosten. Maar goed concequent blijven en gewoon doen of je neus bloeit. Daarna een heerlijke douche waarbij alle vuil en troep van de treinreis letterlijk en figuurlijk door het putje wegvloeit. Een heerlijk dineetje waarbij geen alcohol geschonken mag worden omdat men dat van de straat af zou kunnen zien.... en dan heerlijk naar bed. En............. s'morgens gezond weer op. Een lekker ontbijtje en we kunnen er de hele dag weer tegen. We betalen met de credit kaart maar ondanks de sticker van ook de masterkaart is dat op het moment supreme toch niet mogelijk. Niet genoeg geld dus op zak. We protesteren dan ook volop. Geven hem alle geld wat we hebben en gaan weg. 10.000 tsj (6 euro) te weing betaalt hebbende. Het zij zo we moeten de bus halen.
Die bus vertrekt echt om 08.30 uur en we moeten nog kaartjes kopen. Gisteren geinformeerd of dat met de Masterkaart kan. Natuurlijk kan dat...... niet dus. Op naar een in de buurt zijnde ATM. pinautomaat. Maar ook deze lust alleen maar visa kaarten. Geen contanten dus totdat Corrie een helder moment krijgt. We hebben van een sponsor nog wat dollars meegekregen voor het Watoto project. Onze redding en een paar minuten later laten we ons lekker rustig naar het noorden van Tanzania rijden. Onderweg regen(!) en verbaast rondkijkend. Dat op een paar km van de hoofdstad al de nodige lemen hutten staan. Maar goed, wat heb je nodig als je in die buurt woont.
Om 17.30 uur stappen we uit in Kikatiti waar we via de telefoon contact met Noud hebben gehad die ons daar komt ophalen. Als we uitstappen hebben we een prachtige blik op de Kilimanjaro en op onze toekomstige benenbreker de Meru. Een mooi moment om de goede oude bekenden te mogen ontmoeten. Noud en Truus van Hout. Heerlijke mensen. We stappen in en gaan genieten van 14 heerlijke dagen. Met deze mensen kan het n.l. niet mis gaan.
We laten het binnenkort weer weten met een vervolg van ons reisje.

Karibu warafiki (gegroet vrienden)